Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

zgubiona modlitwa

Ewa Rajska
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Niewierny Tomasz

Niewierny Tomasz

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Pewnie chodzi o to Autorce, czy traktować życie jak krzyż?.
W związku z tym przypomniał mi się pewnie aforyzm.

"Musimy nieść krzyż,
zanim on nas będzie niósł." Paul Claudel.

Co do samego wiersza nie mam jednoznacznego zdania, być może, że to nie jest pisanie jakie szczególnie lubię, albo po prostu nie rozumiem wszystkiego co Pani w nim chciała przekazać. Niemniej nie jest to zły wiersz, choć ja się nie znam.
Pozdrawiam i przepraszam za te "mądrosci"
Ewa Rajska

Ewa Rajska

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

po pierwsze, bez "Paniowania" poproszę:)

nomeydon'ie ostatni wers jest tu jak dla mnie najważniejszy, Tomasz ma rację, peel (niekoniecznie ze mną utożsamiany) pyta jak ma traktować życie: czy jak coś dziecinnego->zabawkę, którą można rzucić gdy się znudzi, czy życie jest czymś mglistym, niezrozumiałym, o co mimo wszystko trzeba dbać, bo nie wiadomo jak długo przyjdzie nam go nosić, czy może jako taki nieprzyjemny hałas, który trzeba na siłę znosić?

z pewnością wielu już zadawało tego typu pytania, dlatego mój tekst nie jest zbyt ciekawy dla czytelników, ale...

Tomaszu, ja też się nie znam:) a sama forma tekstu była inspirowana wierszem "Bursztynowy Ptaszek" Różewicza, ale to pierwszy mój tego typu wybryk, dlatego też pewnie nie do końca udany:)

bardzo dziękuję za komentarze i zapraszam jeszcze kiedyś do siebie:)
pozdrawiam ciepło!
ER

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy

  • Ostatnio w Warsztacie

    • T.O
      Sypialnia, salon...

         siedzę na skraju łóżka w pokoju, dogasa słońce razem z dniem. Gdzieś w tle muzykę gra radio. Powoli mrok odbiera to co dał dzień. Ona jest jeszcze w łazience.

      Szmer jednostajnego opadu wody z prysznica odbijającego się od ciała jest delikatnie dla mnie słyszalny, wiercę się, opierając dłonie o materac. Kęcę głową od lewej do prawej i odwrotnie. Jestem niespokojny. Mój nocny strój już trochę przyciasny. Muzyka jest teraz spokojna ale mnie nie uspokaja, można jednak zachwycić się jej dźwiękiem.Zaczynam rozmowę z samym sobą  -oczywiście w myślach , nie jest łatwo rozmawiać z soba samym. Nie mogę zanegować swoich słów czy myśli ale nie mogę zgadzać się z każda z nich. 

           Zawsze dostrzegałem subtelną różnicę po miedzy tym co lubię a tym co od niej dostaje? Tak, zawsze czekam to pewne! To frustrujące. Nerwowo odpalam papierosa : 

      - Ona nie lubi gdy palę(ja to lubię).

      - myślę, chyba wszystko jest idealnie okno otwarte, pościel wyprasowana , kwiaty w wazonach kurz starty.

      - I tak się znowu dziś nie uda. 

      - myślę dlaczego jak znowu będzie wymówka?

          Kładę sie na łóżku w poprzek bez poduszki pod głową ręce wyciągam za siebie łydki i stopy opadły w dól poza łóżko, stopy lekko muskają podłogi.

      Postanowiłem nie rozmawiać z soba więcej w tej chwili zatapiam się w muzyce.

      Oczy przymykam muzyka usypia mnie powoli zaczynam oddychać głębiej , jest mi błogo prawie zasnąłem.

      Prawie robi różnicę bo miedzy snem a jawą drzwi łazienki otwarły się.

         wchodzi Ona i od razu wali do mnie :

      -Dlaczego leżysz na kołdrze!

      -Zapomnij o rozmowie nie zauważasz jak cham ważnych spraw a chcesz rozmawiać o Nas? 

      -Nas nie ma właśnie dlatego , ze leżysz na kołdrze nie masz zasad , w twoim życiu nie ma porządku.

      I zaczyna ciągnąć dalej już beznamiętnie:

      - chcę obejrzeć film podaj laptop.

      Podje jej laptop, ona do mnie:

      -idź , spać do salonu!

      - Chce odpocząć i zasnąć.

      Odpowiadam:

      -dobrze, spokojnej nocy.

      Macha zdegustowana na mnie ,żeby wyszedł szybciej jej spojrzenie wskazuje , że nie ma tu miejsca dla mnie.

      Ja dolewam oliwy do ognia:

      - przydam się jak trzeba będzie przenieść coś ciężkiego...

      Tym sposobem zasypiam sam w salonie- o ile , można przez trzy godziny próbować spać ,wiercąc się i myśląc.I tak padłem dopiero krotko przed gdzieś ? Godzina demonów!

      0

  • Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach



×
×
  • Dodaj nową pozycję...