Skrzydlenie

[Anna_Ziemba]

Widziałam motyla, co tą porą jesienną
Przysiadł cichuteńko na spopielałej ziemi
I czekał cierpliwie na o t c h ł a ń b e z d e n n ą
A jego wierni towarzysze także n i e m i

Nie opuszczali go ,żałobny orszak tworząc,
Opadali przy nim bez koloru i siły
To liście z drzew spadały, łzami się zanosząc
Jesienne deszcze kolory, ż y c i e w y m y ł y

A skrzydełka... niegdyś barwne i pełne życia
Spopielały i w smutnym b e z r u c h u zamarły
Jak serca pęknięte n i e z d o l n e j u ż d o b i c i a
Okrutne szpony wiatru skrzydełka rozdarły

Już n i g d y wysoko w powietrze się nie wzbiją
I n i g d y nie poczują słodkiej woni kwiatu
I ż a d n e g o promienia słońca nie przeżyją
I już n i g d y nie przyniosą radości światu

Był dla tej dlikatnej istoty zbyt srogi
To okrutny dech wiatru wyssał z niego życie
To jest już k o n i e c s k r z y d l e n i a i z i e m s k i e j d r o g i
R u c h y s k r z y d e ł u s t a ł y , d z i ś u m a r ł o ś w i c i e . . .

I choć skrzydła zastygły na wieki w bezruchu
To nadal coś się barwi i w szarości tli
Skrzydła zamarły lecz barwa wciąż tkiwi w duchu
To w s p o m n i e n i e jego życia za ziemskich dni...