Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Pani Anabela była kurwą

Sebastian_Pietrzak
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Sebastian_Pietrzak

Sebastian_Pietrzak

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Rozdawała cukierki w domu zagubionego serca
i kradła
spojrzenia zgłodniałych pociech
które niczym klucz niepewności
ustawiały się rządkami pod jej miłość papilarną

usypiany smutek na jej ramieniu koił
już nie młode ciało nie przysłużone nikomu
we właściwy sposób
i to nie przez te poczciwe ciemne rajstopy zakładane z sentymentu
do czasów studenckich

zresztą ubrania są tylko po to aby zakładać
a dłonie do przekazu ciepła lub odbioru czegoś co da się przetworzyć
na ludzkie

nie wiedziała co to rozmarzenie
ale potrafiła stworzyć potrzebną do tego przestrzeń

zawsze punktualna
obiady dla męża o dwunastej trzydzieści
za to on uważał że ona zasługuje
na co najmniej jeden policzek w ciągu dnia

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Maciek.J
      Bluza zapięta pod szyję

      Przez Maciek.J · Opublikowano

      kolejny wiersz z wątkiem historycznym twoje wiersze Aniu są niepowtarzalne, zatrzymują a do tego masz swój styl który nie jest do powtórzenia POEZJA
    • Maciek.J
      O pyszałku

      Przez Maciek.J · Opublikowano

      Hipolit Balon  koło wsi Tkaczy, zachwalał siebie ile tam znaczy. Był cały wniebowzięty, gdy chodził wciąż nadęty. Przyjęli go do sekcji …trębaczy.
    • Migrena
      GENESIS

      Przez Migrena · Opublikowano

      Początek rozrywa ciemność. Tam, gdzie przed chwilą milczał bezdech nicości, rodzi się iskra - ostra jak pierwsza myśl, która przecina chaos. Światło pęka: łono Boga rozchyla się w bólu, a z krwi Jego ciszy spływa ogień. Morza wykluwają się z piany pierwszego słowa, góry unoszą się jak mięśnie nieba, drapiąc pazurami bezczas. Ptaki, których jeszcze nie ma, śnią w pulsie wieczności, gwiazdy rodzą się w potach stworzenia - wirują w tańcu narodzin, płomienia, chwili, która stanie się Bogiem. A jednak w środku ognia - igła lodu: cisza, która pamięta, że była wszystkim. W niej drży echo pytań, których nikt jeszcze nie wymówił. Paruje oddech w ustach dziecka, którego jeszcze nie nazwano, pachnący mokrą ziemią po pierwszym deszczu. Na horyzoncie paszcza światła. W niej drga pierwszy cień, który pomieści życie. Pierwszy oddech Boga - tak głośny, że budzi bezdenną ciszę. Bo On zapragnął początku, jak my pragniemy końca. Początek stał się ciałem.  I pił nas jak wodę.  W głębi ciemności  zadrgał głos,  co nie zna swego imienia,  lecz ślepe światło  już go szuka.    
    • Toyer
      Chwilowo

      Przez Toyer · Opublikowano

      @Nata_Kruk Dziękuję za uwagi - w wierszu chwila ma formę osobową dlatego jest panią - bez ostatniej zwrotki nie byłoby puenty - ale może jeszcze kiedyś coś pozmieniam 
    • Migrena
      Bluza zapięta pod szyję

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Annna2 Nie czuję się na siłach, żeby merytorycznie odnieść się do tego wiersza, ale bardzo doceniam samą pamięć o Schulzu i to, że podejmujesz ten trudny temat w tak poruszający sposób.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...