Iskierka

[Iluzyjka P.]

Pojawia się na świecie, by niemalże w tej samej sekundzie z tego świata odejść. Ledwo zacznie swe życie, a już je traci. Jest maleńka, dostrzegalna przez ludzkie oko tylko moment. Oddaje siebie całą, by mógł zrodzić się z niej płomień... ona niestety sama musi zniknąć. Oddaje swe krótkie istnienie czemuś o wiele potężniejszemu od siebie – płomieniowi.
Jest cichą męczennicą ognia... nie krzyczy - gdy się rodzi, nie krzyczy - gdy umiera, czasem tylko cichutki syk z siebie wydaje, ale i tak nikt go nie słyszy, bo krzyk ten jest zbyt bolesny, by ludzkie ucho potrafiło swą niewrażliwością usłyszeć jej płacz.
Gdy Ci zimno ona daje szansę na ciepło. Zradza ogień. Jest maleństwem nadziei na coś więcej niż masz teraz. I mimo, że jest zwiastunem wielkości i tak pozostaje najczęściej niezauważona. Jest zbyt mała, zbyt delikatna, by mogła dłużej przetrwać w tym brutalnym świecie. Jest mordowana przez tego, którego sama zradza... nie buntuje się... godzi się na to męczeństwo.
Tak więc spoglądasz na płomień i podziwiasz ogień... wielki, potężny, niemalże wszechmocny. Kimże jest jego rodzicielka? To... iskierka.
Ale i płomień kiedyś gaśnie... ojej... umarł... zostało coś po nim... iskierka... ostatnie tchnienie ognia. Zdążyłeś ją dostrzec? Umarła tak szybko. Maleństwo. Takie „nic”. A jednak istnieje... iskierka.

[_M_arianna_]

Takie małe rzeczy,jak iskierka, też warto zauważać. Czasami to wręcz sztuka i nie wszyscy potrafią.Tak myślę, pozdrawiam.