Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

pozory i obecność wszystko albo nic?
a przecież -ja- to tylko
popielniczka pełna niedopałków
i pozostawione filiżanki niedopitej kawy
drobiazgi rozrzucone po mieszkaniu
ślad tuszu do rzęs na ręczniku

kiedy wreszcie nauczysz się myć twarz ?
odpowiadam spokojnie –
nigdy kochanie boję się na dłużej przymykać oczy

zakładam znoszone sukienki trochę za duże swetry
tak jest mnie mniej i nie odczuwam że to złudzenie
gubię się między śniadaniem a obiadem
a potem zaskoczona odnajduję obrazy:
mężczyzna nucący przy goleniu
czasami kilka zdań wymienionych na nieistotne uczucia
i jeszcze to że głowa mnie boli gdy robi się ciemno
nic to i tak zostaje zapach prześcieradła
i krótki dreszcz przed zaśnięciem

dlaczego jest ciemno?

przecież jestem grzeszna.

Opublikowano

Ciekawy obraz, pierwsza część, może zostać jak jest.
Druga natomiast jest nieco przegadana, można chyba coś skrócić, jeśli można...

zakładam znoszone sukienki swetry trochę za duże --- wymieniłam sł. przenikam
ciągle mnie mniej nie czuję że to złudzenie
gubię się między śniadaniem a obiadem
a potem zaskoczona odnajduję obrazy:
mężczyzna nucący przy goleniu -------------- chyba lepiej bez tego milczącego fotela
kilka zdań wymienionych na nieistotne uczucia
głowa mnie boli gdy robi się ciemno-
zostaje zapach prześcieradła
i delikatny dreszcz przed zaśnięciem ------- zamiast krótki dreszcz, delikatny

Dwa ostanie wersy.. czy potrzebne..? Interpunkcja ułatwiła by czytanie.
Tyle moich uwag, sama oceń, czy dla Ciebie. Serdecznie pozdrawiam... :)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Przyglądam się uwagom, zacznę od końca, wersy ostatnie są potrzebne, w sposób istotny powiązane z faktem zmywania makijażu, strachem przed ciemnością i w pewien sposób określają relacje ona -on. Ten dreszcz przed zaśnięciem - on jest krótki, szybki nie ma w nim delikatności, jest raczej nieprzyjemny. Dwie pierwsze uwagi słuszne:)
Nato Kruk dziękuję za przeczytanie i uwagi dobre dla wiersza:)
pozdrawiam
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Pomysł nienowy, ale przeprowadzony konsekwentnie; moim zdaniem przydałaby się kondensacja (nawet przy założeniu spokojnej, prozowej relacji, chodzi np. o słówka typu "oraz").
Wyraz "ciut" jest z tych nut? :)
bo to tak jakby mnie mniej i nie - ależ to brzmi (karkołomnie) ;)
"zakładam znoszone sukienki i swetry trochę za duże"
czy nie mogłoby być bez inwersji:
"zakładam znoszone sukienki i trochę za duże swetry"?
Gdyby w ostatnim wyrazie zmienić literkę "c" na "s" byłoby zdecydowanie ciekawiej (w calym wierszu) ;)
pzdr. b
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Pomysł nienowy, ale przeprowadzony konsekwentnie; moim zdaniem przydałaby się kondensacja (nawet przy założeniu spokojnej, prozowej relacji, chodzi np. o słówka typu "oraz").
Wyraz "ciut" jest z tych nut? :)
bo to tak jakby mnie mniej i nie - ależ to brzmi (karkołomnie) ;)
"zakładam znoszone sukienki i swetry trochę za duże"
czy nie mogłoby być bez inwersji:
"zakładam znoszone sukienki i trochę za duże swetry"?
Gdyby w ostatnim wyrazie zmienić literkę "c" na "s" byłoby zdecydowanie ciekawiej (w calym wierszu) ;)
pzdr. b

Panie Romanie, pańskie uwagi słuszne i cenne, dziękuję bardzo. Uśmiechnęłam się gdy zobaczyłam zdanie dotyczące ostatniego wersu:):) w komputerze, czyli pierwowzorze jest "s":):) na forum zabrakło mi odwagi:). Uf:) :):)
dziękuję:)
pozdrawiam Elżbieta
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Taaaak!!!:):):) też tak myślę:) tylko nie zawsze jest to powód do radości:(.
Dziękuję bardzo i cieszę się, że zaglądnęła pani do tego wiersza:).
pozdrawiam Elżbieta
Opublikowano

No właśnie jest, ale to grzeczna'' jednak warto było
zmienić na ''grzeszna'' no bo przecież my kobiety jak nie
grzeszymy, to namawiamy do grzechu...:))) Wiersz mi się
bardzo podoba, bo to klimat jaki b. lubię. Pozdrawiam ciepło:))))) EK

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Pola zmieniają swoje sukienki, układają je miękko na ziemi, nagą piersią chcą jeszcze nęcić lecz on odchodzi, już nic nie zmieni.   Może choć drzewa w domu sadzie, rumianą dotkną go dłonią, rozkoszną słodycz wtopią w usta, do pozostania tutaj go skłonią.   Żurawie snują pieśni smętne o tym by serca nie zamykał a on wplątany już w ich skrzydła, gdzieś w horyzoncie westchnień zanika.   Wszystko porzuca na swej drodze, nie obejmie nikogo ramieniem, ani mnie stojącej na progu, ani słońca z ostatnim promieniem.
    • Noc rozlała się po mieście jak smoła. W jej czerni kołysały się izraelskie iskry - maleńkie, wściekłe gwiazdy Dawida, niosące śmierć palestyńskim dzieciom, spadając prosto w ich kołyski. Wcześniej był tu szept bajek na dobranoc, teraz tylko świst spadających bomb. Na progu domu leży rozerwana lalka. Niebo pękło jak gliniane naczynie napełnione krzykiem. Z rozdarcia wypłynął ogień, który wypala imiona z pamięci ulic. Domy, wczoraj pachnące chlebem i snem, teraz stały się grobowcami oddechów. Pusta miska, w której jeszcze wczoraj pachniała zupa, dzisiaj pełna jest gruzu, Na progach - miski z wodą, której nikt już nie dotknie. Ulice zamieniły się w koryta bezimiennych rzek, niosących małe sandałki, szmery warkoczy, plusk niedokończonych historii. Dzieci - wiosny, które nigdy nie zakwitną - spoczywają w ramionach piasku. Ich rączki zaciśnięte na powietrzu, jakby chciały chwycić chmurę i napić się deszczu. Wiatr czesze im włosy jak matka, która nie umie przestać kołysać. Oczy, które znały tylko kształt matki, gasną, nim zobaczą poranek. Głód ma twarz wygaszonego ognia, gościnnie gasząc głosy głodnych, idzie od domu do domu i niesie w niebyt najmniejszych, w ciemność, ciszę i chłód. Każda ruina to zamrożony krzyk. Każdy cień - zapamiętane imię. Powietrze pachnie spaloną kołysanką. Na krawędzi popiołu rośnie drobny chwast. W jego cieniu drży pamięć światła, ostatnie westchnienie świata, którego już nie ma. Morze staje się lustrem, w którym odbijają się rozmyte twarze, odpływające powoli, jakby ktoś gasił światło w oczach całego świata. Księżyc, blady świadek, przykrywa ich swoim światłem jak prześcieradłem, żeby nikt nie widział, jak dzieci odchodzą, zabierając ze sobą całe słońce. I w tej ciszy, w tym popiele, tylko wiatr śpiewa mszę nad utraconymi: dla kobiet, dla starców, dla dzieci, dla świata, ktory umarł w jednej nocy. Płaczą drzewa, płaczą dachy, płaczą kamienie. Każdy krok po ulicy to echo niewypowiedzianego krzyku. Każdy oddech jest listem, którego nikt już nie przeczyta. List do matki, list do brata, list do świata, który nie usłyszał, nie widział, nie poczuł. I choć noc wciąż spowija miasto jak smoła, w jej ciemności drży pamięć - pamięć, która płonie, jak lalka, a wiatr niesie jej dym, choć światło już dawno zgasło.  
    • @andrew  tak to prawda. Wielu. I każdemu z nas to się uda. Piękny poetycki
    • @Marek.zak1 Poziam tak. Mogó? Powiem tak. Mogę? Równouprawnienie, równouprawnienie! Krzyczą wszyscy. No i ok- nie mam nic przeciwko. Ale to równouprawnienie często kończy się np gdy trzeba wtargać meble- na czwarte piętro ( bez windy)
    • Tak, to jest wiersz. Udało się zatopić w poezji ;)  

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Jacku, dlaczego psujesz odbiór białego wiersza?      
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...