Stary pies

[marcin krüger]

Odejść – zawsze można
na tak daleko na ile starczy sił.
Lecz umrzeć – z rozsądku lub niewiedzy
zawsze trudna rzecz.
Otrzeć się o pustki początek
w dół schodząc schodami wspomnień.
Ocierając się o ściany, meble,
ludzi, kurz.

Niby nic, od tak – już nie być
zauważonym, niepotrzebnym,
jak stary wytarty pluszowy miś.
A jednak zamienione
istnienie w śmierć
czy pozwoli z godnością śnić
na ich w kwieciste – nowej kanapie.

Ale to nie tak – jeszcze talerzyk
ostatniego okrucha nosi ślad.
Bo co ma począć stary cień
rozdrażniony
roztrzęsiony swą bezsilnością.
Patrząc na rękę co już nie karmi.

Do i dla wszystkich – łupiąc
wybladłymi oczyma przeszłości,
tak się nie zaczyna
tak być nie powinno.
Lecz co więcej jest do zrobienia
Gdy trzeba czekać, spać i nie mówić.

I gdybym tak nagle zniknął – nie zauważony
w zatłoczonym mieszkaniu,
w swej zwykłej porze
litościwie łba nie pochylił nad misą.
Czy by zauważyli
iż coś się nie odbywa,
iż ktoś już nie zawadza,
iż tego się nie robi,
tego co nie widać, a co tak boli.