Postój cz.II

[Lady_Supay]

Nieznajoma powiodła ją długim korytarzem. Nie wiedziała, jak długo szły, ale odgłos bębnów już dawno ucichł.
–Jak się nazywasz?- zapytała. –Francesca, a Ty? – Miriam...- wyszeptała dziewczyna i otworzyła jakieś drzwi. Weszły do środka. Pokój był przepełniony smrodem rozkładającego się mięsa. Francesca poczuła skurcz w okolicy żołądka i miała wrażenie, że za chwilę wymiotuje, jednak widok, który przedstawił się jej oczom powstrzymał ten niemiły odruch. Pomieszczenie było niewielkie bez okien i z drzwiami po przeciwnych stronach. Znajdowało się w nim 10 piętrowych prycz, na których spały dzieci, kilka zniszczonych szafek i taboretów. Pośrodku stał stary stół ze skrzynią w miejscu jednej nogi. Przerażona Francesca zauważyła, że wszystkie dzieci nie miały oczu, a z niektórych oczodołów jeszcze płynęła krew.
–Ciiiii... - Miriam położyła palec na ustach. – Niech śpią, chociaż tyle im się należy.- Francesca podążyła za nią do sąsiedniego pokoju.
-Nareszcie możemy porozmawiać-rzekła Miriam.- Co cię do nas sprowadza?
–Zgubiłam się.
- Zgubiłaś? To gdzie ty byłaś? Przecież to stare kanały podmiejskie. Nikt tu nie bywa, nie przychodzi, a ty mówisz, że się zgubiłaś?- Miriam była wyraźnie podenerwowana - Czy ty nie wiesz, że tu grozi ci ogromne niebezpieczeństwo? Widzisz przecież jak wyglądamy. Jesteśmy kalekami! Wyrzutkami wystawionymi poza nawias społeczny.
– Jak to się stało? – nieśmiało zapytała Franczeska.
– Jak się stało?...- westchnęła Miriam - Niewiele pamiętam, słyszałam opowieści... Ci starsi panowie, to więźniowie, którym umożliwiono ucieczkę, by mogli pracować w nielegalnej kopalni. Obiecano im zmianę nazwisk, mieszkania, pracę, wolność... Musieli tylko milczeć i lojalnie pracować. Po dotarciu na miejsce okazało się, że ich nowym mieszkaniem są ogrodzone drutem kolczastym baraki. Sprowadzono do nich żony i dzieci, żeby nie wywołali buntu. W zamian za wolność – zakpiła – rodzinę i skromny posiłek pracowali po kilkanaście godzin na dobę w fatalnych i niebezpiecznych warunkach. Dopóki w milczeniu godzili się ze swoim losem dopóty zostawiano ich w spokoju. Jednak kiedy zaczęli chorować z głodu i ginąć pod zwałami węgla dopomnieli się o swoje prawa. Od tamtej chwili ci, którzy się odzywali oraz ich rodziny ginęli w niewyjaśniony sposób. Możesz się teraz domyślać co się z nimi stało...- Miriam otarła rękawem płynącą łzę - Mężczyznom zaszywano usta, obcinano uszy i dłonie, kobietom masakrowano twarze, a dzieciom... Boże- zadrżała- byłam wtedy dzieckiem... Miriam podniosła sukienkę do góry i pokazała ogromną, paskudną bliznę wzdłuż podbrzusza- tak robili, żeby żadne z nas nie mogło mieć dzieci.-zapłakała.
Francesca wzięła ją za dłoń i nieśmiało zapytała- A te malutkie dzieci bez oczu. Skąd one się wzięły?- To dzieci ulicy, które chcieliśmy uchronić przed złem tego świata-odparła Miriam.- Niestety, wyrządziliśmy im jeszcze większą krzywdę...- Ale dlaczego one nie mają oczu?- Właśnie, dlaczego? – Miriam kontynuowała opowieść - Gdy tu schodziły były zaniedbane, wychudzone i brudne, niektóre z nich były chore, ale były całe. Znaleźliśmy dla nich pokój na najwyższym piętrze kanałów z maleńkim dostępem światła w sufitach. Miejsce wydawało nam się najlepsze dla tych biednych dzieci...Nie wiedzieliśmy, że oprócz nas coś tam jeszcze jest.