Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

degrengolada. nie - bezpieczny człowiek

degrengolada
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

degrengolada

degrengolada

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

temperatura spada z nastrojem albo odwrotnie
to odczytuję Wychylam się z każdego pionu
poziomu Powinno być chyba inaczej -

ale wszystko okazało się sofizmatem
Nie wiem gdzie jestem Straciłam pewność
siebie i odbicie w lustrze Nogi nie stoją
a ręce nie wiszą Perspektywa jak zwykle
ulega zmianie Gdy

idę spać Wieczorem dziękując sobie
że nie posłałam łóżka Rano
nie chce mi się nic Mój cień pracuje
na cztery zmiany

mayka

mayka

Opublikowano
Opublikowano

Mnie się nawet podoba, taki dość zgrabny. Rozumiem, że z dużej litery zaczynasz to co ewentualnie powinno być po kropce, ale moim zdaniem skoro zrezygnowałaś z interp.,to ten fortel raczej gmatwa niż ułatwia. Może pomyśl nad inna wersyfikacją a niektóre slowa wykorzystaj jako przerzutnie. np. "rano" w ostatniej strofie.
pozdrawiam

mayka

mayka

Opublikowano
Opublikowano

Tak wiem , sama lubię tak pisać, bawić się słowem nie tylko jako pomostem do innego sensu, ale źródłem zupełnie nowych znaczeń, więc nie musisz mi tego tłumaczyc :)
Wyraziłam jedynie swoją opinię, jak sadzę tego tu się oczekuje.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Witalisa
      Heinrich Heine - Ach, to oczy te są znowu (Ach, die Augen sind es wieder)

      Przez Witalisa · Opublikowano

      @Andrzej P. Zajączkowski – wiersz jak przejrzysta woda... (notabene to ideał szkoły mistrza Bashō).
    • Annna2
      "Dom utkany ze świtu"

      Przez Annna2 · Opublikowano

      Inspiracją "Dom... N.Scotta Momadaya.         Język mamy  już nie ma znaczenia, bo barw nabiera wiatr, jak muzyka pamięci. Mały chłopiec widzi babcię w tradycyjnym stroju. I w domu pełnym rodzinnych zdjęć, i śpiew i śmiech rozlegający się za Deszczową Górę. I One- córki Belfastu. Sinn Féin już nie dzieli. O'Neill i Pengelly- przyszłości nadzieją? Oto świat rozbity na kryształ. Twoje, moje- uniwersum strach wybrał? Zaciągam kołdrę na głowę, mocniej i szczelniej. I przecież nie powiesz- ładny jest wiersz. Nie dowiem się, że dumna jesteś ze mnie. Moje ja wciąż bardziej blednie, jak kawałki szkła. Mamo.            
    • Rafael Marius
      Chwila z bliskością

      Przez Rafael Marius · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Jednak stało się inaczej za sprawą owej fortuny z wiersza, która podobno jest ślepa.     Owszem pełna zgoda. Ten tekst powstał z mojego osobistego doświadczenia, bo tak dziełem przypadku się stało, że w za młodu miałem okazję dość sporo takich gwiazd i gwiazdeczek obojga płci poznać. I nie przypominam sobie ani jednej, która by nie cierpiała na chroniczny brak bliskości. One i oni są tacy jacyś zawsze ponad, trochę niedostępni, gdzieś tam wysoko oddaleni na firmamencie sławy. I nie jest to nawet takie ważne jak duży jest jej zasięg. Już nawet taka miss szkoły podstawowej, czy nawet klasy może mieć z tym problem. Przeciętne osoby w tym temacie radzą sobie znacznie lepiej. A jak pomóc gwiazdeczką? Przytulić tak zwyczajnie po swojsku. Spojrzeć w oczy bez chęci posiadania. To przyciąga prędzej czy później, szczególnie gdy młode i nie zepsute do cna. I samemu być sobą bez udawania kogoś znanego.   Dziękuję za komentarz i serduszko.    
    • Berenika97
      podróż

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @andreasMasz rację, dziękuję. :)
    • Triengel
      Zagubiony chłopiec

      Przez Triengel · Opublikowano

      Pewien niegdyś chłopiec,  Zgubił się w mroku tego świata,  Odnaleźć się nie mógł,  Totalnie go nie rozumiał,  Ulicami miast się hasał, W poszukiwaniu odpowiedzi.   Zagubiony chłopiec,  Społeczeństwa się bardzo przestraszył, Taki agresywny, taki paskudny, Zaakceptować go nie chciał nikt, Podporządkować się również próbował,  Nie dał rady mimo chęci.   Plecak pełen radości porzucić musiał,  Balastem okazał się zbyt dużym,  Ciężar jego go przytłaczał,  Dalej zagubiony, dalej z pustymi rękoma, Głowa spuszczona w dół  Nie wiedział co począć miał.   Liczne porażki go nie wzmocniły,  W cieniu wolał się ukryć,  W jego głowie mu bezpieczniej, Nie chciał patrzeć na te twarze, Podejrzliwe i pełne nienawiści, Jak dziwaka go traktują, Jak od siebie gorszego.   Chłopiec poddał się,  Za dużo po drodze stracił, Nie dał rady iść dalej, Wyrwać się z tego świata,  Ani mu jakoś pomóc,  Nie dał rady go zrozumieć,  Czy też odpowiedzi znaleźć,  Na nurtujące go pytanie: "Czy mogę być tu sobą?"          

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...