Agonia

[Gisevius VII]

Umieram, powoli umieram
Dzień za dniem
Godzina po godzinie

Ból za bólem
W każdej sekundzie
Ciągle narastający

W bólu tęsknoty
Umiera we mnie część
Która mnie tworzy

Agonia trwa
Nieprzerwanie każdego dnia
Gdy jesteś daleko

Ciało bezwładne
Niepotrzebne już
Teraz to tylko kawał mięsa

Umierają usta
Bo do czego potrzebne
Przecież innej nie będą całować

Umierają oczy
Bo nie chcą patrzeć
Na inne dziewczyny


Umierają dłonie
Gdyż nie chcą dotykać
Innej oprócz ciebie

Umiera i część umysłu
Tworząc zimną galaretę
Pozostała tylko część
Odpowiadająca za uczucia

One nigdy nie umrą
One są wieczne
Przetrwają wszystko

Gdyż kochać będę cię
Po wieczność
Po kres wszechświata

Dlatego, gdy znów
Poczuję twą bliskość
Wszystko odżyje

Gdyż ty jesteś
Jedyną wartością
Dla której warto żyć