Dwie Dusze

[Magdalena D.]

W punkcie świata gdzieś, gdzie pięknie jest
Los sprawił, że szczęście zaiskrzyło
Dwie dusze samotne spotkały się
Coś niezwykłego się wydarzyło


Obydwie z czułości niedoborem
I scenariuszem podobnym bardzo
Stanęły przed wcale niełatwym wyborem
Z zamiarem, że ciepło sobie dadzą


Te dwie duszyczki to młodzi ludzie
Każde myślało, że czuje co Drugie
Lecz jednak NIE – sie okazało
Mimo, że tych dwoje się nie kochało
To jednak więź ścisła ich połączyła
Co dla jednej z dusz więcej, a dla drugiej mniej znaczyła
Tak dusze podobne i tak bardzo odmienne...


Pytanie co wyróżnia je
A to, że w innym punkcie świata
Jedna z nich ma miłość
A druga nie...


Pierwsza duszyczka będzie szczęśliwa
Wróci do swojej wielkiej miłości
A druga wróci z codzienną rutyną
Wróci po prostu...do samotności

I to jest dopiero niewiadoma
Co w tej drugiej duszyczce zaistniało
Sama się w tym już pogubiła
Bo KOCHAM to za dużo a LUBIĘ to za mało

W punkcie świata gdzieś, gdzie pięknie jest
Los sprawił, że szczęście zaiskrzyło
Dwie dusze samotne spotkały się
Dobrze czy źle się wydarzyło?

[NEDIM Egh]

Ładne. Wg mnie udało Ci się napisać to świetnie. Sama kiedyś próbowałam wymyślić coś podobnego, ale mi nie wyszło:). Bodoba mi się to też dla tego, że... nie wiem jak to napisać. No dobra: Opisujesz jakby moją sytuację... Byłam tą Duszą, co "wróci po prostu...do samotności"... No ale, trudno się mówi:). Jak widzę, na liczniku pod wierszem widnieje "1":).
Dobrze zaczynasz:). I mówię Ci: Ani się obejżysz, a już do tej 1 dołączą się dwa, a później trzy zera:)...Wiem z własnego doświadczenia:). Parę wierszy + kilka komentów (nawet odpowiedzi na pytania pod swoimi wierszami)... Tak trzymać!!
Pozdro:*:))

[NEDIM Egh]

Ja też teraz jakby zaczynam od początku:). Też na końcu mam 1, teraz 2...;)))
:*