Do nieobecnego

[Konrad Mateusz]

Byłeś jak dzień- jasny i piękny,
co się w tobie zaczynał i kończył,
jak kometa ognista co rozdziera
nieba kurtynę, i na poły dzieli słońce.

Odkrywałeś obce światy ludziom nieznane,
i zdało się, że myśli w tobie dźwięczą
wciąż te same; lecz ty byłeś jak chłód rześki
i jak potok płynny, twardy jak młode drzewo
i ciągle inny...

A dwóch aniołów w tobie było-
jeden z nich żył do zachodu słońca
i w ciemności umierał; jeden dawał duszę,
drugi śmierć pod dachem zmroku zbierał.

I zdało się, że świat nie ma
przed tobą tajemnic, bo w tobie był świat.
Po zmroku czasem patrzyłeś na księżyc
i żyłeś wolny, jak strumień lat.

A dziś?- Tylko ulice cię jeszcze pamiętają
i brama- jak wrota jaskini wciąż ciemna.
Wciąż tak samo krzyczy w ciemność-
nieśmiertelna jak wiersz, co drga w powietrzu
ciężkim jak kamień.

Wiersz.
Ty odszedłeś.
On zostanie...

styczeń 2005 r.

[M_arianna_]

Tak, proszę Pana Poety...przemijanie i zmagania z codziennością,wspominanie minionych już dni...Świat,który i tak musi trwać -miejmy nadzieję,że bezkresnie-pomimo zwątpienia i niedosytu jednostki.Świat,po którym buszują tłumy,piękny świat.Kto zauważy i wspomni po latach nieodwracalnie minionych,że był Pan i ja też byłam?Może uda się zatrzymać chwile na papierze dostrzegając to,co mamy wokół siebie na wyciągnięcie ręki.Ja też wychodzę i wracam do domu ,i zamiast sięgać po pigułkę wyłapuję niektóre swoje myśli i zatrzymuję na papierze.
Pana poezja to dojrzałe spojrzenie za siebie i na dzień dzisiejszy,poza moją oceną.Odczytuję,że jest Pan człowiekiem myślącym.Dziekuję za chwile poświęcone moim utworom.Ech!Mazury,czasem cudne.Pozdrawiam.