Wiekowe okno

[Robert M]

Teraz tylko ciepły fotel i okno,
przez które wyglądam czasami.
Staram się wciąż poznawać ludzi,
tak jak wtedy, gdy dwadzieścia lat uciekało.

Jednak teraz więcej tytułów mam;
tata, wujek i już wreszcie dziadek.
Może w końcu zasłużę na wyższy tytuł,
tyle dzieci mieć przy sobie.

Cóż reklama w telewizji,
stary człowiek na ekranie.
Może jeszcze się przydam w świecie wielkim,
może rdzy na moich myślach nie widać.

Jednak zawsze już fotel moją ostoją
i okno, przez które ludzi wciąż poznaję.
Tylko szyba i stare sumienie dzieli mnie
przed dawnym szczęściem młodości.

Tylko czy aż?