Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



niektóre wiersze sie nie udają..
przepraszam, że nie trafia do mnie, ale takie nagromadzenie zwrotów z pozoru mądrych, ale w gruncie rzeczy mało odkrywczych, nie przekonuje mnie zupełnie. Przerzutnie... zgodnie z modą, bo muszą być, czy jest w tym jakiś cel? Mniemam, że to pierwsze, bo płynność tekstu łamie się, zanika na większości z nich. Zaakcentowanie treści ważnych od tych ważniejszych można osiągnąć w inny sposób.
Co mnie szczególnie mierzi?
"Szkielet skrywa myśli, płynące blado-różowym
uzwojeniem."
"Mury kościoła beznamiętnie przyjmują kolejną
spowiedź"
"Szarówka podchodzi
jak zapomniany krewny."
"Słońce rozprasza
wątpliwości, gdyby go zabrakło wszyscy
bylibyśmy kretami."
Niestety, tym razem żadne argumenty do mnie nie trafią i w ocenie tego wiersza pozostanę przy swoim stanowisku. Jak typowy, niereformowalny bufon.
Opublikowano
i...w ocenie tego wiersza pozostanę przy swoim stanowisku. Jak typowy, niereformowalny bufon.

...))))...Panie Mirku, przepyszne to...;-))...Szczególnie, że to raczej mnie co niektórzy tutaj tak nazywają...)) Kumam niechęć do tłumaczenia, nie będę (tym razem)...) Powiem tylko, że
zaakcentowanie treści ważnych od tych ważniejszych w tym tekście zostało osiągnięte właśnie w ten sposób...;-)

pozdrawiam.;-)
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Masz swoisty dar wyrażania swoich opinii w sposób, którym wyszydzasz lub obrażasz innych. Zaiste ciekawiło mnie kto zagląda pod moje wiersze i jak sam piszesz. W czasie wędrówek po Twojej twórczości natrafiłem na ciekawą dyskusję z Piastem na temat czy to wiersze czy tylko inaczej obrazowo przedstawiona proza. Ponieważ był to wiersz do którego nikt już nie wraca, to wpisałem się pod aktualnym tym czymś, aby wyrazić swoje zdanie w temacie. Zwłaszcza, że byłem po świeżej lekturze artykułu Leśmiana, który do tej dyskusji dołączam. Nadmierna ilość przerzutni łamie rytm, który w wierszu być powinien. Nie podoba mi się ta nowomoda, ale jak pisał Leśmian ona szybko minie nie pozostawiwszy śladu po sobie.

http://monika.univ.gda.pl/~literat/lesman/lesmana.htm

PS nie mam czasu ani nawet ochoty na jakiekolwiek odwety, a wszystkie opinie pod swoimi wierszami czytam starając się dociec, czy są słuszne czy nie, zasięgając często opinii innych. Wiele się dzięki temu uczę i cenię sobie merytorycznie krytyczne opinie.

Pozdrawiam Leszek :)
Opublikowano

)))...Przeczytałem artykuł. Boszesz mój, Panie Leszku, toż są to wynurzenia sprzed wojny..!...;-)) Proszę poczytać coś bardziej współczesnego, na takich paliwach daleko Pan nie zajedzie...) A gdzie Świetlicki, Sosnowski, Podgórniak, czy inni, spoza Polski, gdzie cała współczesna poezja? A Pan czyta takie ramotki, ech...) To trochę tak, jekby producent sierpów i kos ostrzegał i wyrokował, że kombajny zbożowe na pewno się nie przyjmą. No, dobra, tem nie mniej raz jeszcze dzięki za linka, ciekawe doświadczenie...))

pozdrawiam.;-)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.




Pewne prawdy sie nie dezaktualizują, a trudno nieuchronność postępu technicznego porównywać z poezją.
Czytam współczesnych poetów i bywam na wieczorkach poetyckich, ale nie trafia do mnie to co piszą i jak piszą. Dawna poezja wykształciła cała teorię literatury, a współczesna żadnych zasad niestety nie, uznając, że poecie wszystko wolno. Pozwolę sobie się z tym nie zgodzić, widząc dookoła kolejnych Królów-Szczurów nie uznających niczego, co nie mieści się w szerzonych przez nich kanonach. Pozdrawiam Leszek :)
Opublikowano

)))...Panie Leszku, Pan zaprzecza sam sobie. Pisze Pan: Dawna poezja wykształciła cała teorię literatury, a współczesna żadnych zasad niestety nie, uznając, że poecie wszystko wolno. , by zaraz po tym napisać: Pozwolę sobie się z tym nie zgodzić, widząc dookoła kolejnych Królów-Szczurów nie uznających niczego, co nie mieści się w szerzonych przez nich kanonach....Więc, albo ta "współczasna poezja" nie wykształciła nic, albo jednak jakieś kanony są, prawda? Na marginesie, gdyby ten Pański Leśmian nie był (jak na owe czasy) nowatorski, to pisałby stylem Kochanowskiego. O to mnie idzie, Panie Leszek. proszę nad tym pomyśleć...;-))

pozdrawiam.;-)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Nie zaprzeczam sobie, lecz może jedynie nie dopowiadam, a czytając artykuł wiesz o jakich kanonach mówię. Król-Szczur ogłasz dekret, że od dzisiaj jedynym uznanym kolorem jest biel i zrośnięte ogonami szczury uznają to za kanon nowej religii, tępiąc jak w wojnach krzyżowych wszystko co niewierne. Pozdrawiam Leszek :)

PS Wszelcy reformatorzy nie zatracali tego, co jest wyróżnikiem poezji, jej melodyjnego rytmu, czym zdecydowanie odróżnia się od prozy.
Opublikowano

)))...Panie Leszku, Pański poprzedni wpis "wisi", niechże więc tzw "historia" osądzi ewentualne rozbieżności...))

Król-Szczur ogłasz dekret, że od dzisiaj jedynym uznanym kolorem jest biel i zrośnięte ogonami szczury uznają to za kanon nowej religii, tępiąc jak w wojnach krzyżowych wszystko co niewierne. - A to jest pocieszne...)) Pan na prawdę tak myśli? Ciekawe...))

pozdrawiam.;-)

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


co oznacza tylko tyle, że ten sposób nie mieści się w moich ulubionych sposobach akcentowania.
a co do bufona (niereformowalnego) - ze źródeł dobrze poinformowanych wiem, że przez część użyszkodników byłem tak odbierany o wiele wcześniej i mam nadzieję, że dalej tak będzie.
Opublikowano

mi się wiersz podoba, ale najmniej 3 strofa, ale
"Sobą jesteśmy tylko rankiem, jakbyśmy"
tu tak wizualnie i zbyt blisko siebie, ale myśl z tych czterech
wersów bardzo fajna, mocna. w ogóle 2 strofa jest bardzo dobra,
ale chyba czytałem ten wiersz w innej wersyfikacji(?)
i na koniec, ten buldożer mi tu nie pasuje, niszczy bardzo ciekawy
koncept wiersza.

pozdrawiam.

Opublikowano

Panie Kyo, tak się trafiło, że cały tekst powstał od tej frazy. Pierwotnie była to część mojego komentarza pod tekstem jednego z Poetów (na innym portalu). Trudno było mi to zmieniać, bo to jednak cytat (jeśli nawet autocytat). Forma jest zgodna z pierwotną, nie została zmieniona. Ten "buldożer" jest faktycznie nieprzyjemny, ale to przełożenie dość znanego (chyba) powiedzonka: ryjem naprzód.

pozdrawiam.;-)

Opublikowano

a mnie się podoba, pomimo nagromadzenia symboli.
by the way, przypomniał mi się jeden z ostatnich
moich wierszy, któremu stawiane były
podobne zarzuty, jak Twojemu,

http://www.poezja.org/debiuty/viewtopic.php?id=43935

tematyka zresztą miejscami również podobna, nocna :)

zdaję sobie sprawę, że owego buldożera - do którego
nie mam przekonania, nie usuniesz, dlatego stawiam tylko +
i się nie czepiam

serdecznie Espena Sway :)

  • 3 tygodnie później...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Migrena zakończenie mega! tak
    • Witam - tak bywa w życiu - ale to mija -                                                                        Pzdr.serdecznie.
    • Mieli po dziewiętnaście lat i zero pytań. Ich ciała świeciły jak płonące ikony, nadzy prorocy w jeansowych kurtkach, wnukowie Dionizosa, którzy zapomnieli, że śmierć istnieje. Wyjechali – na wschód snu, na południe ciała, na zachód rozsądku, na północ wszystkiego, co można rozebrać z logiki. Motel był ich świątynią, moskitiera – niebem, które drżało pod ich oddechem. Miłość? Miłość była psem bez smyczy, kąsała ich za kostki, przewracała na trawie, śmiała się z ich jęków. Ale czasem nie była psem. Była kaskadą ognistych kruków wypuszczoną z klatki mostu mózgowego. Była zębami wbitymi w noc. Jej włosy – czarne wodorosty dryfujące w jego łonie. Na jego ramieniu – blizna, pamięć innej burzy. Jej uda pachniały mandragorą, jego plecy niosły ślady świętej wojny. Ich języki znały alfabet szaleństwa. Ich pot był ewangelią wypisaną na prześcieradłach. Ich genitalia były ambasadorami innej rzeczywistości, gdzie nie istnieją granice, gdzie Bóg trzyma się za głowę i mówi: ja tego nie stworzyłem. Ich dusze wyskakiwały przez okno jak ćmy wprost w ogień – i wracały. Zawsze wracały, rozświetlone. Każdy pocałunek – jak łyk z kielicha napełnionego LSD. Każda noc – jak przyjęcie u proroków, gdzie Jezus grał na basie, a Kali tańczyła na stole, i wszyscy krzyczeli: kochajcie się teraz, teraz, TERAZ! bo jutro to tylko fatamorgana dla głupców. Nie było ich. A potem cisza – tylko ich oddechy, jak fale na brzegu zapomnianego morza, gdzie świat na moment przestał istnieć. Nie było ich. Była tylko miłość, która miała skórę jak alabaster i zęby z pereł. Był tylko seks, który szarpał jak rockowa gitara w rękach anioła. Było tylko ciało, które płonęło i nie chciało gaśnięcia. Pili siebie jak wino bez dna. Palili siebie jak święte zioła Majów. Wciągali się nawzajem jak kreskę z lustra. Każdy orgazm był wejściem do świątyni, gdzie kapłani krzyczeli: Jeszcze! Jeszcze! To jest życie! A potem jeszcze raz – jak koniec kalendarza Majów. Byli młodzi, i to znaczyło: nieśmiertelni. Byli bezgłowymi końmi pędzącymi przez trumnę zachodu słońca. Byli gorączką. Ich dusze wyskakiwały przez okno jak ćmy wprost w ogień – i wracały. Zawsze wracały, rozświetlone. Lecz w każdym powrocie, cień drobny drżał, jakby szeptem jutra czas ich nękał. Kochali się tak, jakby świat miał się skończyć jutro, a może już się skończył, i oni byli ostatnimi, którzy jeszcze pamiętają smak miłości zrobionej z dymu i krwi. Ich serca były granatami. Ich dusze – tłukły się o siebie jak dwa kryształy w wódce. Za oknem liście drżały w bladym świetle, jakby chciały zapamiętać ich imiona, zanim wiatr poniesie je w niepamięć. Ich wspomnienia – nie do opowiedzenia nikomu, bo nie ma języka, który wytrzyma taką intensywność. Wakacje były snem, który przekroczył sny. Były jedynym miejscem, gdzie Bóg i Diabeł zgodzili się na toast. Oni – dzieci światła, dzieci nocy, dzieci, które pożarły czas i nie umarły od tego. Jeśli ktoś pyta, kim byli – byli ewangelią spisaną spermą i łzami. I gdy noc gasła, ich spojrzenia się spotkały, ciche, jak dwa ptaki na gałęzi, co wiedzą, że świt jest blisko, a lot daleki. I w ciszy nocy, gdy wiatr ustawał, słychać było tylko szelest traw, a świat na zewnątrz, daleki i obcy, czekał na powrót, którego nie chcieli. Byli ogniem w płucach. Byli czymś, co się zdarza tylko raz. I zostaje na zawsze. Jak tatuaż pod skórą duszy.          
    • łzy raczej nie kłamią uśmiech nie krwawi zaś droga  donikąd gdzieś prowadzi ból to niewiadoma   krok zawsze krokiem horyzont czasem boli tak samo jak myśli które w głowie się panoszą   kłamstwo  śmierdzi kalendarz to prawda śmierć to szczerość człowiek to moment wszechświata 
    • @Dagna tym się nie stresuj. Dobry psychiatra wyprowadzi cię z tego. Jeżeli nie.......to już Tworki. Bay, bay.     A tak w ogóle to po co mnie prowokujesz? Nie znamy się, za emocjonalne słowa przeprosiłem, a ty ciągle swoje. Dlaczego ?
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...