Linie papilarne (dzieje Agaty i Pawła) 7-ma

[adam sosna]

Mimo perturbacji na parterze był punktualnie. Drzwi obciągnięto czymś miękkim; więc nie pukał. Wszedł do obszernego pomieszczenia – zajmowała je kobieta w średnim wieku. Jej obecność oraz duża ilość sprzętu biurowego wskazywały, że jest w sekretariacie.
-Pan Paweł? – mimo wcześniejszych zabezpieczeń sekretarka upewniała się czy gość jest właściwy.
-Proszę spocząć – wskazała wygodny krzesłofotel.
-Ryszard ugrzązł u szefa szefów; bardzo przeprasza, że jeszcze go nie ma.
Usiadł lustrując obszerne pomieszczenie – biurko, długi stół, kosze na śmieci będące prawdopodobnie niszczarkami papierów, kilka ukrytych komputerów, schowany w kącie wieszak na wierzchnie okrycia. Dopiero po chwili zauważył, że cała ściana przed nim jest ogromnymi drzwiami do szafy.
-Nie szkodzi. Poczekam.
Kobieta przyglądała mu się. Pewnie Rysiek (przejął tę formę od profesora) powiedział jej to i owo. W końcu nie wytrzymała:
-przepraszam, pan faktycznie czuje tak mocno? Nie zaproponowałam panu nic do picia, bo boję się urazić.
-Nie nie. Nos mam zapchany watą, a smak – po zastosowaniu lekarskiej sztuczki mam jeszcze pół godziny spokoju.

-Widzi pan, przeważnie przychodzą tu ludzie tacy jak inni. Rzadko, właściwie nigdy nie zdarza się spotkać kogoś tak ciekawego. Kawa czy herbata?
-Sądzi pani, że jestem ciekawym obiektem? Dla mnie to dolegliwość i przekleństwo. Chociaż...
-Zmienia pan ostatnio zdanie?
Opowiedział jej historię sprzed kilku dni – o facecie, który zaatakował na korytarzu. Pokiwała głową.
-Miał pan szczęście, z tym węchem. Wyczuł go pan.
-Tak. Miałem też szczęście, bo znam podstawowe techniki obronne. I jeśli ktoś zakłada, że nie – ma pecha!
-Bardzo proszę. Usiądzie pan tu bliżej. Będę się czuła bezpieczniej. – wskazała na krzesłofotel bliżej jej biurka.
Wstała – pewnie by zrobić mu herbaty. Coś ostatnio ma szczęście do ludzi mających sekretarki.
-Proszę!
Prawie podskoczył na dźwięk naczynia z chłodnym płynem.
-To gotowiec, zimna herbata z kartonu - powiedziała.
-Nawet nie wiedziałem, że taka jest. Dzięki.
-Od ponad pięćdziesięciu lat jest.
Usiadła do swoich zajęć. Nagle gwałtownie otworzyły się drzwi pchnięte ręką zwalistego mężczyzny. Pewnie Rysiek wyrwał się wreszcie od „góry”; może poświęci mu parę chwil?
-Przepraszam pana, ale jak szefostwo przypomni sobie o spinaczach, które namiętnie gnie, wrzuca do niszczarki, która się psuje, bo tego nie lubi, nie ma rady. Zna pan jakieś czary? Pilnie potrzebuję kogoś, kto zna; wyczaruje jakieś środki, alias pieniądze na zakup spinaczy i niszczarki. Jeszcze raz przepraszam za spóźnienie. chodźmy do mnie, żeby Grażynce nie przeszkadzać. Zamówi jeden spinacz i sto niszczarek i będzie bardzo śmiesznie.
-Kiedy ostatnio mierzył pan ciśnienie? – Paweł dość obcesowo przerwał potok słów szybko wyrzucanych przez mężczyznę.
-Zygmunt coś panu mówił? – w ten okrężny sposób poznał imię profesora (na wizytówce było tylko nazwisko).
-Nie. Gołym okiem widać, że powinien się pan pilnować.
-Zygmunt mówił to samo. Coś w tym jest.
-Jest, jest. Chce mieć kolegę na dłużej.
-Dobra. Rysiek jakby się uspokoił po tej wymianie zdań.
-Chodźmy do gabinetu.
Paweł skinął głową pani Grażynie. Wstał nie zapominając o herbacie i poszedł posłusznie za zwalistym. Polubił go. Gabinet w porównaniu z sekretariatem był mały; skromnie wyposażony; pewnie gros spraw załatwiano w tamtym pomieszczeniu.
-To prawda co opowiadał biały hohsztapler? – Rysiek wskazał na nos; pozostał w żartobliwej konwencji.
-Pewnie tak. To mi dokucza.
-Mogę?. Mężczyzna obrócił się na krzesłofotelu do ściany, w której schowany, tkwił niewielki sejf. Wyjął z niego plik banknotów spiętych papierową banderolą; podał Pawłowi, mówiąc:
-znajdzie pan fałszywe?
-Przepraszam na chwilę. Jest tu gdzieś kosz na śmieci?
-Tam w kącie za parawanem.
Paweł odłożył banknoty; poszedł we wskazane miejsce i wyrzucił dyskretnie watę z nosa. Lekko wciągnął powietrze przekonując się o działaniu powonienia. Wrócił na krzesłofotel wstrzymując oddech. Wziął banknoty do ręki i...
Wszystkie były takie same. Spojrzał na Ryśka.
-Wszystkie są takie same.
-W tym gabinecie ktoś był prócz mnie?
-Około sześć godzin temu jakaś kobieta i dwie godziny temu pani Grażyna.
-Zechce pan przejrzeć te monety? – zwalisty wyjął z szuflady miskę pełną monet.
-Te dwie – są takie same ale inne od pozostałych. Rysiek pokręcił głową w zachwycie.
-Stary Zygmunt miał rację; nie koloryzował. Jeśli o węch idzie – mogę pana z czystym sumieniem naszym psom polecić; tym na dole i tym na górze. Warunki są następujące – trzy miesiące próby płatnej rzecz jasna, gabinet podobny do mojego, sekretarka – sam ją pan wybierze spośród przedstawionych kandydatek – samochód jak taksówka.
Pawłowi zakręciło się w głowie od warunków, od wymienionej sumy. Policzył błyskawicznie w głowie i stwierdził, że nawet po trzech tylko miesiącach będzie dość zamożnym człowiekiem.
-Przyjmuję. – Powiedział szybko.
-Doskonale. Proszę w takim razie do kadr – piąte piętro, pokoje pięćset siedemdziesiąt jeden do pięćset siedemdziesiąt osiem. Potem, całkiem prywatnie, jeśli ma pan ochotę – proszę do mnie.
-Windy będą działały bez zarzutu? – to przyjdę.
Na nieme zapytanie opowiedział historię wchodzenia do budynku. Mężczyzna zaśmiał się.
-System śledzenia. Prawie wszyscy wchodzący do budynku, korzystają z poręczy, które są jednocześnie skanerami, czytnikami linii papilarnych. Matematyczny wzorzec linii trafia do centralnego komputera ruchu, który zawiaduje drzwiami; windami; połączony jest także z wykrywaczami uzbrojenia i materiałów wybuchowych. Do piątego piętra dotarłby pan bez kłopotu jeśli komputer stwierdziłby, że pan jest czysty. Wyżej konieczne jest „zaproszenie”, przyzwolenie na wjazd – windy mają też urządzenia pozwalające na odczytywanie i przesłanie matematycznego obrazu skóry palców do systemu. Zygmunt dał mi pańskie odciski palców więc nie musiałem schodzić na parter.
-Co się dzieje jeżeli delikwent buntuje się? Panowie z parteru byli bardzo uprzejmi.
-Wtedy przestają być uprzejmi, a pieski w piwnicy mają co jeść. Abstrahując od potocznej nazwy instytucji, mamy w piwnicy piękną psiarnię połączoną krótkimi korytarzami z bardzo porządnymi wybiegami.
-Aha. Dobrze, że byłem grzeczny.
-Bardzo dobrze. Gdy był pan niegrzeczny pewnie nie rozmawialibyśmy teraz, a ja wydałbym mniej na karmę dla piesków.
-Szczęście piesków, że dokarmiane są czymś dobrym. Nie tylko knąbrnymi klientami.
-Wrócisz? Przepraszam! Wróci Pan?
-Jasne. Nie szkodzi – pochlebstwo. Idę dopełnić formalu. Wrócę na herbatę – zimną!
Zatkał dyskretnie nos przyniesionymi z domu wacikami.
Wyszedł do kadr; cieszył się, że to zaledwie trzy piętra, że winda go już „zna” i nie „nakarmi” nim piesków. W drodze przez sekretariat, ukłonił się pani Grażynie wkroczył na korytarz. Pod opieką światła bez problemu trafił do windy – prawą ręką musnął dziewiąte piętro – nic. Na piąte winda zareagowała; drzwi zasunęły się i prawie natychmiast rozsunęły. Nie czuł jazdy.
Podążał za światłem – dobry wynalazek – pomyślał. Drzwi pokoju pięćset jeden czekały na niego, nikt ich nie wyniósł. Wszedł energiczniej niż do Ryśka; natknął się na starszą, zażywną kobietę – wyglądało jak gdyby na niego czekała. Nie zapytała nawet czy on, to on. Domyślił się, że na jakimś ekranie podziwiała już jego wizerunek, a na innym dane personalne.
Ukłonił się, kobieta wskazała mu miejsce, usiadł. Skoro pan tu jest, to znaczy, że decyzja pozytywna podjęta – głos miała wysoki ale melodyjny – słuchało się jej bez przykrości. Natychmiast jej palce rozpoczęły bieganinę po klawiaturze wywołując na niewidocznym dla niego ekranie, burzę znaków. Wiedziała już prawie wszystko tylko...
-Jak właściwie nazywa się stanowisko, na które mam przyjąć?
-Może oberpies? – było mu lekko i radośnie.
Pokiwała głową.
-Podoba mi się. Tylko ta nazwa jest już zajęta. Domyśla się pan – kogo tak nazywamy?
-Hm...
-Sam pan nazwę znajdzie; powie mi.
Ruszyła maszyna tworząca dokument na papierze i kartę identyfikacyjną z bardzo trwałego tworzywa. Wszystko dla niego. Zastanawiał się, kiedy pobiorą od niego oficjalnie „kadrowo” odciski palców. Nie doczekał się – pani pokaźna wyjęła z szuflady biurka coś w rodzaju aparatu fotograficznego:
-pan tu spojrzy. Muszę wprowadzić wzór siatkówki, żeby pański gabinet się otworzył.
Dziękuję.
-A odciski palców?
-Już pobrane. W blacie biurka jest czytnik linii – wszędzie ich tu pełno, tych skanerów. Będzie pan meldował temu elektronicznemu karakonowi, ze żyje. Co piętnaście minut trzeba się meldować od piątego piętra w górę. Niżej – co godzinę. Prosta procedura i chodzi o bezpieczeństwo; rozumiem to – jednak czuję się upokorzona.
-Te środki są konieczne by skutecznie chronić życie. Pawłowi – sam nie wiedział czemu – zrobiło się głupio, kiedy to mówił.
-Proszę tu spojrzeć – kobieta wskazała na przytwierdzony do ściany okular.
-Wygląd siatkówki będzie zmieniony w cyfrowy i przeniesiony do pamięci tego cerbera. To zamiast klucza – potwierdzenie tożsamości przy wchodzeniu do gabinetu. Spojrzy pan przed drzwiami i kabelkami schowanymi w ścianie wzór siatkówki trafi gdzie trzeba; drzwi pałacu staną otworem.
-Wszystko?
-Wszystko – skinęła głową.
-Powyżej piątego stosujemy procedurę skróconą, żeby ochotnicy nagłej śmierci nie męczyli się zbytnio. Witamy w psiarni.
-Zaproponuję aby nad drzwiami umieścić wielki napis – „WIERNOŚĆ”. Oddaje własności miejsca?
Kobieta spojrzała na niego.
-Zmienił pan zdanie tak szybko?
-Argument z piwnic na mnie zadziałał!
Wstała podając mu rękę – w ten archaiczny sposób dawała mu do zrozumienia, że chętnie z nim porozmawia kiedyś. Tak to odebrał.
-Przyjdę zobaczyć, jak gabinet urządzony; jaką sekretarkę pan wybrał. Osobiście dopilnuję, żeby podesłano najbrzydsze i najgłupsze kandydatki. Na imię mam Bożena. Dowodzę tu od piętnastu lat.
Miła była. Wszyscy byli mili. Na każdym piętrze. Mam pracę o jakiej nie marzyłem za wynagrodzenie, o którym nie marzyłem. Jestem szczęściarzem. Korytarz odprowadził go światłem do windy potem zawiódł do Ryśka. Wszedł – skinął głową pani Grażynie; skierował się ku zajmowanemu wcześniej krzesłofotelowi; gest stróża w spódnicy pokazał mu drzwi gabinetu Ryśka.
-Niech pan wejdzie. On robi to co lubi, czyli nic! Całą robotę odwalam ja więc mnie by pańska obecność przeszkadzała.
Rysiek rozpościerał się za biurkiem, tyłem do wejścia.