Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Moje życie

Zakochany Szekspir
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Zakochany Szekspir

Zakochany Szekspir

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Upijam się samotnością,
stać nie mogę, ku ziemi nachylony,
napełniony nią, natchniony czułością,
zostaje wolny, uciekam zniewolony.

Pustko moja, pieścisz mnie cierpieniem,
ty co wieczność ogarniasz całą,
jesteś mi słońcem, jesteś mi cieniem,
natchnieniem serca, tesknotą małą.

I stoisz przy mnie, objęta bólem
na skrzyżowaniu, gdzie dróg jest kilka.
I krzyczysz , że jesteś potężna i wielka!
A ja wieczny biedak, miłości królem.

Dom mój pamietasz, jak cichy płomień
wzniósł uśmiech dziecka, krzyk niemy zamilkł.
A teraz ściany są jego ślepe...
pustka została , samotny kamień.

W tym pokoiku, wiesz w tym różowym,
gdy płakać chciałem to wszystko płakało,
więć zostawiłem, samotność, łzy, ciało,
wypiłem łyk soku o smaku jabłkowym.



Pusto jest tutaj, i pusto tam było,
nic nie przybyło, nic nie zmieniło,
jest tylko jaśniej, choryzont daleki,
tam sekund kilka, tu całe wieki...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Berenika97
      Judyta Klimta

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      widzę cię triumfujesz zdobywasz duma spływa złotem miażdży pożądanie i zagłusza gniew świętość i grzech płoną na twojej skórze rozpacz i honor krzyczą w oczach.   mściwa niepokorna niezależna uwięziona w ramie męskiej wyobraźni? nie – ty rozrywasz ją na strzępy, nie błyszczysz ty spalasz.   Obraz G. Klimta, "judyta z głową Holofernesa". 

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Berenika97
      Zmierzch

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @infelia W Twoim wierszu wyczytać można tęsknotę, ból po stracie, ale i piękne wspomnienia, które nadają mu głębi. Zestawiłeś obraz dawnego, pełnego życia ojca z jego późniejszą słabością. No i mocna puenta – pożegnanie i poczucie niedopowiedzenia.
    • Berenika97
      Krótki wiersz o Anonimowych

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Starzec Skromni w słowach, bez blasku, bez wrzawy, jak cichy strumień wśród pól i trawy. Lecz w czynach wielcy, w mocy zaklęci, prości w mowie, w działaniu — niepojęci.  
    • Berenika97
      Zaszyty

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @wierszyki W Twoim wierszu ujął mnie moment przejścia od konkretów do metafizyki - od zeszytów do refleksji o życiu i stracie. "Rude włosy" i "jarzębinowy uśmiech" tworzą tak żywy, ciepły portret, że niemal można poczuć obecność tej osoby. A potem ten kontrast - "tak szybko zeszłaś usnąć" - brzmi tak delikatnie. A obraz dzieci niosących "uśpionej mamie" kasztany-serca jest przepiękny i rozdzierający jednocześnie. Wzruszający tekst!
    • Berenika97
      Cykoria Podróżnik

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @andrew Mam ogród z kwiatami, najwięcej róż i lubię na nie patrzeć - jak żyją i przekwitają zgodnie z cyklem natury. I rodzą się nowe. Napisałeś piękny wiersz o niezależności i harmonii w naturze. Ciekawy obraz kwiatów jako indywidualistów, które mimo że "nie przepadają za towarzystwem", tworzą razem coś wyjątkowego. Ta metafora klocków lego jest bardzo ładna - każdy element ma swoją przestrzeń, ale wszystkie razem składają się na zachwycający obraz.    

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...