Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Stoję na bezdrożu, czekam na ciebie Boże,
Proszę cię żeby już nie było gorzej.
Chcę aby człowiek człowieka kochał
Nie chcę widzieć matki która szlocha.
Nie chcę więcej cierpienia,
Żądam tylko wybaczenia.
Wybacz mi tak jak ja wybaczam innym.
Nie chcę więcej czuć się winnym.
Padam na kolana, ogniem grzechu płonąc,
W odmęcie mrocznej fali tonąc.
Proszę Boże wybacz me zwątpienie,
Wiem - jestem utrapieniem.
Jestem aniołem bez skrzydeł.
Chcę się unieść dotknąć chmury,
Swoją wiarą przenosić góry.
Zakochać się, nie być samotnym,
Być zwycięscą wielokrotnym.
Dla niej być,
Dla niej żyć.
To me marzenie,
Na nic go nie zamienię.
Nie mam skrzydeł, lecz się uniosę
Na skrzydłach miłości marzenia poniosę.
Udźwignę krzyż, który mi dałeś
Wstanę! Tak jak ty wstałeś.
Za ludzi przeproszę
Krok za krokiem po trosze
Dojdę do końca tej drogi
Pokonując wysokie progi.
Wąskie ścieżki mego życia
Są autostradą! Są do przebycia!
Dziękuję ci Matko za rady dane,
Za rady przeze mnie nie doceniane.
Dziękuję ci Boże za życie,
Dziękuję! Wam za to skrycie.
Dziękuję...dziękuję...dziękuję...

Opublikowano

Oj oj oj, masz pomysł i koniec. Po pierwsze za długie w połowie można zasnąć, po drugie wszystko takie dosłowne czytelne nie dajesz przyjemności interpretacji tylko wszystko na tacy i jeszcze wiele, wiele innych... poezja niestety to nie jest, czytaj dużo czytaj, analizuj, interpretuj, naśladuj a może popłynie z pod twojego pióra prawdziwa poezja na razie daleka droga.
Pozdrawiam

Opublikowano

przepraszam, że się wtrącam, ale Ciebie Fagot ktoś uraził komentarzami do Twoich wierszy. Bo weszłam na pierwszy i nie było tam wcale, że to piękna poezja ;/... mówisz, że to poezja,a sam najprawdopodbniej nie wiesz co to poezja... uważaj! bo nie lubię niesprawiedliwości... to mnie wkurza

Opublikowano

Ja zawsze bardzo chętnie rozmawiam o poezji a mój pierwszy z brzegu wiersz jest nie udolna to prawda próba erotyku jeśli dobrze pamiętam a to jest już dużo, dużo wyzsza szkoła jazdy. i jeszcze jedno moja krytyka nie polega tylko na krótkim NIE, staram sie radzić i uważam, że całkiem trafnie ale jeśli cię uraźilem to przykro mi, to jest forum a nie klub wzajemnej adoracji.

Opublikowano

Nikt mnie nie uraził spoko. Wiesz stylu nie zmienię bo nie piszę aby podobać się innym. Szczerze mówiąc ten wiersz został skrytykowany przez pseudokrytyków i przez profesjonalnych krytyków. jednym się podobało drugim nie. A to z tego powodu, że na prawdę poddano go interpretacji i każdy wysnówał z tego własne wnioski. a takie było zamierzenie tego wiersz. Sam tytuł jest odniesieniem do czegoś...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Sześćdziesięciokartkowe trzy zeszyty, dwa w kratkę. Dwa. Szesnastokratkowe, zeszyte tu na linii okna dla twoich oczu, bo dla oczu jest limit. Jeśli piszesz, to proszę, nigdy tak drobnym maczkiem. W linie grube, czy cienkie… Dwu czy trójkolorowe? Czy w te linie się zmieści nie krzyczący też człowiek? Potem wprzód i do tyłu, zawijas jak się patrzy. Gruba z chudą pobiegnie. Aż margines się dowie.           "Świat tych zabiera, którzy na to nie zasłużyli".* Jak rude włosy miała jarzębinowy uśmiech i w środku ciepła cała. Tak szybko zeszłaś usnąć.   Dzieciom kasztany - serca, długi spacer pod górę. Niosą uśpionej mamie, w miękkich koralach - szkołę, w tornistrach jeszcze bułkę  jarzębinowej dróżce.  
    • @Rafael Marius Ha, wszyscy mają :) I te interesy są ważne, od zawsze tak uważam :) 
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Ano właśnie, a osoby niepełnosprawne mają swoje partykularne interesy.
    • Wstając rano z łóżka, zakłopotany, Nie wiesz, jak spodnie założyć, Ni koszulę, na którą stronę ubrać. Załzawionym okiem o pomoc prosisz.   Na śniadanie w talerz patrzysz ślepo, Z wysiłkiem drgającymi dłońmi Ledwo kubek herbaty unosisz, A na tym kubku napis: „Najlepszy tata”   Nie odpowiadasz na ciepłe słowa, Zapominasz naszych imion i twarzy. Czasem obcy ci się zdajemy – rykniesz I pięściami pogrozisz wrogom zmyślonym.   Z ust twoich już nie płyną mądre porady. Gdzie ten dowcip, gdzie ta werwa? Rześki byłeś, pełen życia – na barana nas nosiłeś. Jacht w stodole budowałeś dalekomorski,   Z myślą o wyprawie dookoła świata. W okno patrzysz zadumany, zlękniony, Nie znajdujesz tam nic ze znanego życia. Okolica nie do poznania – stanęło wszystko na głowie.   Gdzie furmanki, trzaski batem, rżenie koni? I koguta pianie o poranku? kwik i muczenie? Już wiem, co mogę zrobić dla ciebie. W wierszach przywrócę ci moc, smak i węch.   Wstaniesz o własnych siłach, klapniesz po udach, Przeciągniesz się, aż w kościach łupnie, Konia osiodłasz i galopem ruszysz Na polowanie swoich marzeń ulotnych...   Lampkę zapalam, Ojcze, głowę pochylam, Kwiaty składam pod napisem rytym w granicie: „Zawsze w naszej pamięci” Życzyłem Ci wiele lat w zdrowiu i szczęściu.   Jak tu wydobyć z siebie pożegnania słowo? Smutek gardło ściska, kamienieję. Dech ledwie łapiąc, szepczę do Twojego ucha: To ja, tato... wybacz mi, zawiodłem.  
    • znakomity pomysł   otwieram oczy jakbym widział chociaż są one niewidzialne mnóstwo nade mną krąży chyba a czasem któryś  mnie dopadnie   zwłaszcza gdy czytam inne wiersze to jakiś z góry w łeb mnie wali jak komentując ten niniejszy sam nie wiem kiedy się odpalił :))
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...