Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Kiedyś to było fajniej proszę Pana,
Mieliśmy trampki i czapki jak kamyki,
Wszystkie jednakowo takie same.
(tak jak kamyk kamykowi równy)

To było tak jak przyjazd brata po latach,
Gdy ktoś umierał to umierał; miasta,
znaliśmy nie tylko z pocztówek.
(najwyżej autostopem z powrotem)

były wariackie karuzele i w piłkę też razem,
taki słupek czerwony i wokół niego my,
poznałem tam dziewczynę i historię też, czasem.

powiem prawdę: na nie światło biło,
to znaczy na dwa miecze piękne długie
trzymając każdy mógł do równej walki stanąć.

i po co ja - proszę Pana - o tym mówię?
o tych mieczach i przeszłości -
bo co to za Dziś? bez honoru i godności.

Opadły liście uspokoił się wiatr
Przyszła współczesność -
Nieproszona - po prostu, ot tak.

Teraz jak ktoś ma BMW to malucha sio,
Znaczy ma miecz i dźgnie tego bez;
I taki dumny powie: Ach, jaki ja fest.

I tak sobie tutaj rozmawiamy,
Jedna z tych chwil radosnych w życiu,
Chcę coś dodać bez większej skazy,

Przyjdzie ktoś kiedyś wielki czy głupi,
Zrówna nas z ziemią - bunty i pałace,
I będziemy znowu: Adamem i Ewą.

To będzie taki narodzony wybawca,
Od komputerów i ciasnych pokoi,
Tylko co oferuje nam w zamian?
(ciężką pracę na roli?)

Proszę Pana...


[sub]Tekst był edytowany przez Seweryn Muszkowski dnia 10-01-2004 11:02.[/sub]

Opublikowano

świetny, w pełni się z tobą zgadzam, zwłaszcza "miecze" mi się podobają...
ogólnie wiersz dość przegadany (i jednak za długi, część można by wyciąc) ...ale jak dla mnie rewelacyjny (m.in. w pełni popieram poglądy autora)
zabieram i dziękuję

Opublikowano

"kiedys to było fajnie proszę pana..."

I to prawda.

Więc przeczytałam do końca.
Tak jak przedmówca uważam, że tekst oddaje pewien pogląd - ba! - powiedziałabym nawet , że postawę wobec życia, która jest mi dziwnie bliska:)

Pozdrawiam.
A.

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



a w którym wieku? ;)

troszkę mi puenta nie pasuje, nie wiem, może taka przyziemna za bardzo, bo każdy pewnie wolałby coś innego,
chociażby święty spokój ;)

bo jeśli rozumieć fizyczne zrówanie świata... to wiersz daleko w przyszłość wybiega, i można wątpić w ponowny początek,
jeśli tylko nasze życie, to kto wie co nas potem czeka... ? ;)

ogólnie wiersz zmusza do pewnych logicznych i nielogicznych refleksji,

Pozdrawiam,
Kai Fist

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Berenika97 wiersz jest absolutnie przepiękny i jednocześnie tak głęboko poruszający !   to, w jaki sposób potrafiłaś ubrać w słowa ból, samotność i dojrzewanie w chłodzie, jest mistrzowskie.   obrazy, których używasz, są niezapomniane.   wyrażenie "sny wędrowały boso po zimnej podłodze" trafiło prosto w serce - to jest czysta poezja !   podziwiam Cię za wspaniałą puentę: "Nauczyłaś się wszystkiego od końca".   to zdanie zamyka cały wiersz w sposób perfekcyjny, pozostawiając czytelnika w zadumie.       Nika. pięknie napisane.      
    • @Berenika97 Ten wiersz to połączenie minimalizmu, psychologii i delikatnej metaforyki. Bez ckliwości ale z wielkim ładunkiem empatii  dotyka rzeczy bolesnych, ale nie popada w tani sentymentalizm, przedstawiając obraz traumy i emocjonalnego deficytu.
    • @Migrena Ten wiersz jest jak precyzyjny sejsmograf. Nie rejestruje tylko drżenia ziemi, ale drżenie samego Bytu – to pierwsze "pęknięcie w nieskończoności", z którego narodziła się świadomość. Uchwyciłeś w słowach coś, co zwykle skrywa się w milczeniu - ten fundamentalny paradoks człowieka. Jesteśmy "niedorobionymi aniołami", "boskim szkicem", który nosi w sobie "odcisk palca Stwórcy", a jednocześnie "buntem dziecka, które zgubiło drogę do domu" i wciąż ściska w kieszeni klucz, nie pamiętając drzwi. To tekst, w którym się jest – w tej przestrzeni "między światłem a ciemnością", gdzie Bóg milczy "z miłości większej od odpowiedzi", dając nam przestrzeń do budzenia się. Twoje słowa ważą. Mają w sobie gęstość "gliny, która pamięta palce" i lekkość "oddechu, który nie pamięta początku". Nie potrafię inaczej skomentować, tylko iść śladami po Twojej wizji.  To jest tekst o wielkiej odwadze i jeszcze większej precyzji. Świetny! Przepiękny klip   Dlatego właśnie gdybyś nie istniała, Spróbowałbym wymyślić miłość. Tak jak malarz, który własną dłonią Kreśli barwy dnia, I nad swym dziełem nie może wyjść z zachwytu. Tekst pochodzi z

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Może dlatego Bóg, po stworzeniu mężczyzny, uznał, że stać Go na więcej. I wtedy stworzył kobietę. :)
    • czy czytając wiersz wypada płakać  a jeśli  tak to jak  te chwilę nazwać   przeżyciem czy burzą a może to kara  za to że poeta  nie płakał   bo bał się że jego  łzy sens stłumią  rozmażą a to  może zaboleć   czy czytając wiersz wypada łzy ronić czy może lepiej zaklaskać
    • Nie można cię winić, że nie umiesz śnić, gdy w twoim domu gasło światło i nikt nie mówił "kochanie, śpij". Twoje sny wędrowały boso po zimnej podłodze, uczyły się same, czym jest miłość, a czym zaufanie. Zostawiałaś gorzkie ślady na poduszce. Poranek zmywał je – wstydził się czułości. Nie miałaś stołu, pachnącego rozmową, ani filiżanki, co znała dotyk ciepłej dłoni. Nauczyłaś się wszystkiego od końca: modlitwy bez "amen", tęsknoty bez "wróć", siebie bez "kocham".
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...