mistrzunie

[Asica Szalonek]

pachnie mi wanilią ale mało w tym wanilii
drżenie kolan w oczach cały ten tłum
ze wszystkich stron chwytają się za głowy
testosteron buszuje na koniuszkach korków
cieszymy się albo wyzywamy w myślach
roztrzaskuję czaszki piłkarzy

pachnie mi wanilią i ten ciepły płomyk
którym mogłabym się dzielić z ludźmi
o brązowych oczach i jasnych sumieniach
jest tu chyba na darmo stada stóp na trawie
sterują ciałami węszą nam w głowach
ślepe zapatrzenie w zaszczytne bieganie

pachnie mi wanilią i czerwcowe noce
są naprawdę czerwcowe ciepło i bażanty
wciąż niepocieszone tak mało z nich słychać
bardzo gryzą się świeczki ze wrzawą jaskini
zmuszam się do śmiechu tak powstaje radość
już umiem przeklinać cieszę się gdy trzeba

gaszę świeczkę i szukam człowieka

[Wilczy Rozbójnik]

W tym wierszu brakuje mi kilku rzeczy: sensu, oryginalności i przesłania. Mogę określić go jako banał, który miał być czymś wielkim, ale same metafory nie wystarczyły.