****

[bebetka b]

Kiedyś byłeś twardy jak głaz z trudem wydobyty z niezniszczalnego Kamieniołomu Mądrości; jak skarb pośród innych kamyczków nie znaczących nic
Byłeś piękny jak diament - gładka powierzchnia odbijała lśniąco promienie Życiodajnego Słońca spracowane Ręce męczyły się by cię udoskonalić
Byłeś logiczny jak tabliczka czekolady niby niepodzielny na części a jednak tak słodko dawałeś z siebie wszystko co miałeś najcenniejsze
Byłeś waleczny jak Tristan potrafiłeś kochać i nienawidzić odróżniać uczucia z łatwością i bez zbędnego przygotowania
Byłeś rzeczywisty jak zjawa jak upiór z zaświatów z bladoniebieską twarzą i krzywym uśmiechem i raną na czole….

…a teraz wiesz już że na każdym rogu bajarz syci żebraka marzeń
Że miłość to złudzenie jak kolory jak abstrakcja nieodgadniona
Szalony wir iluzji już dawno pochłonął wszystko i Kamieniołom i Słońce i Ręce
Zatracił w sobie wszystkie uczucia te wzniosłe i te przyziemne
Gdzie się podziałeś Człowieku twardy, piękny, logiczny?..
Rozsypany, roztarty, rozbity korzysz się przed absurdem.
Nawet ciebie nie oszczędził fin du siecle.