Ta godzina

[Ella Kojot]

kiedy przyszla ta godzina rozkochaniem pulsująca
i rozgrzana pszczelim brzękiem i ustami
wzlecieliśmy kolorowo do żółtego jak miód słońca
które legło pod ciężkimi gałęziami

wiatr stał cicho w rozśpiewaniu w włosach słodko się rozwiewał
i wciąż szumiał w serca liści odgadując zapach drzewa

nagle ucichł polna cisza otworzyła się nad nami
i objęła nas milczących ze splecionymi rękami
a cerkiewne złote pszczoły nałożyły nam korony

wiatr uśmiechnął się wśród trawy i uderzył w wszystkie dzwony

rozkołysał w upojenie kwietne wnętrza miękkie drżące
i zmęczony padł w liliowość obudzoną już na łące

wtedy przyszła ta godzina rozkochaniem pulsująca
pełna szmerów nieodgadłych w ciepłym cieniu
i prześniła się samotna oczekując swego końca
ciągle marząc o choć jednym twym spojrzeniu

miodne krople wiatr otrząsnął i uciszył polne dzwony
złote pszczoły odleciały a my sami
odeszliśmy ale czasem widzę obraz zagubiony

stoisz jasny i spokojny pod lipami