Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Biała chmura w wiosennym ogrodzie,
gdy na wietrze drży w białej sukience.
Kto dorówna magnolii w urodzie.

Kiedy kwitnie przychodzę tu co dzień,
by uśmiechnąć się chociaż w podzięce,
do tej damy w wiosennym ogrodzie.

O poranku drżą płatki na chłodzie,
jak motyle spadają wprost w ręce.
Kto dorówna magnolii w urodzie.

Kwiat co niesie nam radość, by w zgodzie
budzić dobre uczucia goręcej.
Jak zjawisko w wiosennym ogrodzie.

Spadłe płatki pływają po wodzie
i przybywa ich więcej i więcej.
Kto dorówna magnolii w urodzie.

Urok kwiatów tych zawsze jest w modzie.
Sam ją zobacz i zrób to czym prędzej,
póki kwitnie w wiosennym ogrodzie.
Kto dorówna magnolii w urodzie.

Opublikowano

Magnolie są chyba najpiękniejsze z roślin,co wiosny tchu mi brak,gdy jadę autobusem do babci mijam jedną,wieeelką,białą i po prostu zachwycająca.Ale wiersz nie zachwycił,z tymi rymami to niewypał,poszłaś na łatwiznę,nie ma co.Mogłaś się bardziej postarać Joanno,magnolie zasługują na to :))Może by tak bez rymów,może pod magnolią coś się stało...poszalej trochę,a nie w kółko "urodzie ogrodzie":) do pracy!pozdrawiam.martyna

Opublikowano

Jego Alter Ego- Martyno.
Ten wiersz to villanella, a w niej obowiązuje specyficzny układ zwrotek i rymów. Wydawało mi się że właśnie magnolie zasługują na to, aby o nich napisać wiersz inny niż większość wierszy. Przy ich pielęgnacji też obowiązują zasady tak jak w budowie mojego wiersza. Może powinnam dodać jednak dopisek, że to villanella, aby ułatwić odbiór tekstu. To nie często teraz używana forma i jeśli się nie zna jej zasad, trudno zrozumieć dlaczego występują tylko dwa rymy lub powtórzenia. Ale dziękuję, że wiersz Cię jednak zatrzymał na tyle, aby napisać komentarz.

Gabriel p.
Dziękuję za to ..hmmm...i podoba się.
Również pozdrawiam

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Joasiu,nie musisz umieszczać dopisków,widać że jest konsekwencja w budowie.Nie znam się na villanelle ale czy jedną z zasad rymowania w niej jest to,że rymy mają być niewyszukane?rozumiem,że mają mieć charakter sielankowy,ale można było się bardziej postarać.tyle
pozdrawiam/martyna
Opublikowano

Zalecałaś mi Martyno także rezygnację z rymów. Rozumiem, że ich nie lubisz.
Ja lubię czytać białe wiersze, chociaż wolę pisać z rymami.
Cóż złego w prostocie? Można napisać zły wiersz używając samych wyszukanych rymów.

Opublikowano

Może napisz co rozumiesz pod nazwą rymy częstochowskie.
Wydaje mi się że dla kogoś kto ich nie lubi, to wiekszość rymów. Może masz jakiś wiersz gdzie rymy Ci się podobały i były dla Ciebie wzorcowe. Chętnie przeczytam.
Nie chcę się kłócić. Wręcz przeciwnie. Miło by mi było gdybyś się zainteresowała co to jest ta villanella. Lub pokazała mi jak łatwo ją napisać. Może być zabawnie :))

Opublikowano

Nie będę ukrywał, że jestem rozdarty. Z jednej strony podpisuję
się pod uwagami pani Martyny, które streściła w zdaniu "magnolie
zasługują na to" (tzn. na bardziej "przebojową" formę; jedyne,
z czym się nie zgodzę to zalecenie całkowitej rezygnacji z rymów:)

Z drugiej strony, jestem w stanie pochwalić ten wiersz, jeżeli to rzeczywiście
kształt uświęcony jakimś kanonem... Choć moim zdaniem w tej formie
przypomina on zrobiony na zamówienie bukiet, z przeznaczeniem na jakąś
oficjalną uroczystość, "standardowy bukiet nr 3 - z magnoliami", podczas
gdy mógłby być np. naręczem kwiatów własnoręcznie zerwanych przez kochanka,
albo po prostu dzikim, niezwykłym zjawiskiem.
Proszę mi wybaczyć rozbuchany krytycyzm. Pozdrawiam serdecznie!

Opublikowano

Słowo villanella pochodzi od włoskiego villano - wieśniak i była to neapolitańska pieśń z XV w. a potem stała się popularna we Francji i w Anglii w XIX i początkach XX .Ten wiersz jest pisany według zasad. Nie wiem czy mam je tu wkleić. Każdy może je sam odszukać. Ale zrobię to jeśli ktoś poprosi. Poza tym widziałam już gdzieś villanellę na tym portalu.
Ten "bukiet z magnoliami "wydawał mi się właśnie niestandardowy, bo i forma wiersza oryginalna. Mnie się bardzo podoba.
Dziekuję za zainteresowanie i komentarz.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Czy będziesz jeszcze kiedyś wspominać o naszej wspólnej zabawie w podchody — które odnajdzie większą odwagę, które podejdzie do drugiej osoby?   Tak bardzo grzeczni, tak bardzo młodzi, tak nieśmiali, jak słońce za chmurką, z nadzieją ciągłą, że wyjdzie ponownie, i znowu oślepi, i znów oczy mrugną.   Czasami niebo chmurzyło się wieczność, a gwiazda, co świecić mi miała za oknem, zamiast znów wyjrzeć, zmierzała w ciemność, oślepiać innych swym blaskiem przelotnym.   Lecz jak daleko by nie uciekła, dnia kolejnego znów mnie witała, a będąc w jej blasku, czułem z nią jedność — była czymś więcej niż wodór i skała.
    • Wszystko jebło. Nie runęło – roztrzaskało się na milion kawałków, a ja zostałam w epicentrum chaosu, zalana ogniem własnej pustki, lodem, który wbija się w kości.   Cisza krzyczy. Każdy oddech wbija się w płuca jak tysiące ostrzy. Każda myśl, każde wspomnienie, każdy cień – rozrywa serce na kawałki, które nie chcą się już złożyć.   To była miłość. Cała, prawdziwa, dzika i pełna nadziei. Oddałam wszystko, co miałam, serce, które biło dla Ciebie, każdą cząstkę siebie, każdy uśmiech, każdą noc, każdy dzień.   A Ty odszedłeś. Nie było ostrzeżenia, nie było słowa. Tylko pustka, która zalała wszystko, co kiedyś miało sens. Świat stracił kolory, dotyk, smak – została tylko dziura, w której kiedyś mieszkała miłość.   Moje oczy patrzą w nicość, szukają ciebie w odbiciach, w cieniu, w każdej drobnej rzeczy. Dusza pali się od środka, rozrywa mnie chaos uczuć, które nie mają gdzie uciec.   Każdy ruch, każdy oddech, każdy dźwięk jest ciężarem, który miażdży ciało i serce. Wszystko, co kochałam, co dawało poczucie bezpieczeństwa, rozprysło się nagle, zostawiając tylko ból i tęsknotę.   Próbuję oddychać, próbuję iść dalej, ale pustka jest oceanem, który wlewa się do płuc, zalewa serce, kruszy każdy krok, ciągle przypomina, że to, co kochałam całym sercem, już nie wróci.   Wspomnienia wracają i szarpią mnie wciąż. Nie mogę ich odrzucić, nie mogę ich wymazać. Każdy uśmiech, każdy dotyk, każdy wspólny moment – wszystko wbija się we mnie i pali od środka.   Już wiem, że nic nie będzie takie samo. Nic nie wypełni pustki, która została po miłości, która była całym moim światem, która dawała sens i nadzieję, a teraz pozostaje tylko echo w sercu.   Ból we mnie nie jest cichy. Nie jest mały. Jest jak tsunami ognia i lodu, zalewające wszystko, co kochałam, co dawało choć cień poczucia bezpieczeństwa.   To nie mija. Jest we mnie w każdej komórce, w każdym oddechu, ciągle szarpie, pali, wypełnia chaos, ciągle przypomina, że wszystko, co kochałam całym sercem, roztrzaskało się w proch i pył.   I mimo że nic nie mogę zmienić, ciągle próbuję istnieć wśród ruin, ciągle próbuję znaleźć choćby ścieżkę, która pozwoli przetrwać kolejny oddech, bo nawet w tej pustce, ta miłość, choć utracona, wciąż mnie definiuje, wciąż mnie kształtuje, wciąż mnie boli.
    • tylko walizka terkocze mi znajomo w tym obcym mieście szczerbatymi frontami kpią nawet kamienice
    • @Jacek_Suchowicz Dziękuję pięknie :)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...