Parafraza

[Tali Maciej]

Siedzi podekscytowany ściskając w dłoni atrybut poety, czeka na chwilę. Natchnienie ogarniające, przeszywające umysł. Niezauważalny duch powieści wkrada się w rękę, zaczyna się ślizganie stlaówki po papierze, rodzi się fraza pierwsza, metaforycznie perfekcyjna genialna, subtelna, oszałamiająca.
Siedzi zniecierpliwiony miażdżąc w palcach atrybut poety. Chwila lekkości pióra ,uciekła niezrealizowana. Wszechogarniająca pustka, bezruch materii. Fraza druga, kulawa, niedołężna, bezwstydna, wyczołguje się spod zastygłej ręki, kłóci się z frazą pierwszą, niweczy ją, wyśmiewa, opluwa kiczowatością. Fraza pierwsza jak wielobarwny motyl, chwila wyniosłości, dźwięczności słów. Fraza druga, chora, zamęczona. Jęk wyrazów, porażka znaczeń. Pojedynek fraz na śmierć i życie, sprzeczność form, kształtów, kompromis.
Białe flagi uniesione ponad głowy. Koniec walki, ucichły gromy, wybuchy, krzyki. Uściskanie prawic, pojednanie, przemieszanie. Powstaje zlepiona myśl, parafraza, po części przepiękna, po części zniekształcona. Samotny promyk jasności w głębokiej ciemnej studni,biały garbaty skrzydlaty anioł przybity do krzyża

[Marcin Pancolek]

Podoba mi się, chociaż w ostatnim zdaniu trochę Cię poniosło ;) Bardzo swobodnie wyrażasz myśli i lekko mi się czytało "Parafrazę". Pozdrawiam

[Tali Maciej]

końcówka miała mieć ten młotek w łeb, miała zaskoczyć zbulwersować, nie wiem na ile to wyszło, a na ile nie przesadziłem

dzieki za wzgląd

pozdrawiam