Dla Oli Janczarskiej....

[kordelia]

Zbawienne cierpienie, motylem odleci
dusza zakwitnie błękitem przymkniętych źrenic.

Obrodzą słodziutkie morele,
wśród kwaśnych, dzikich śliwek,
a po dżdżystej jesieni,
nastanie znów wiosna,
kolorem nadziei.

Nieskazitelna kruchość,
w trwodze, na klęczkach,
odmawia modlitwy,
w niebieskiej pelerynie.

Muzyczne brzmienie miękkiego głosu,
rozrywa metalowe kraty kajdan.
Perłowe łzy niewinne,
pokropcie, żywotnym deszczem,
opadłe ramiona.

Jestem podobna do mego życia,
serce, rozdziera paniczny strach przed nocą.

Nie idź jeszcze spać,
jeszcze dzień.