Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

na wyspie pełnej słów nigdy nie brakuje wody

Tdk crew
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Tdk crew

Tdk crew

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

jak puch opadasz na wargach
wilgotnych od nocnych słów
nie mówię nie gdy cisza gra

nawet anioł usnął a twoich łzach

warkocz uścisków spłynął po nas
objętych przy świetle księżyca
niebiański chór nadal gra

koncertowy blask szepta
prosi o bis
smak dzikich róż zostawił ślad

na niebie księżyc
na ziemi łąki, miliony gwiazd

EWA_SOCHA

EWA_SOCHA

Opublikowano
Opublikowano

nie mówię nie gdy cisza gra nie mówię - nie - gdy cisza gra

nawet anioł usnął a twoich łzach
warkocz uścisków spłynął po nas
objętych przy świetle księżyca
niebiański chór nadal gra

koncertowy blask szepta
widzę, że był miły wieczór;)

Pozdrawiam
E.S.

Roman Bezet

Roman Bezet

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Strasznie to kiczowate, panie TDC (sorry ;)
Używanie księżyca, gwiazd, łez, niebiańskich chórów!, gry ciszy - w jednym tekście przekracza wszelkie granice dobrego smaku poetyckiego; to są "miny" i żeby nie wybuchały śmiechem w czytajacym, należy wiedzieć kiedy, jak i gdzie można ich używać.
Przecież można opisać TO uczucie normalnie; był wieczór, w naszym milczeniu slyszeliśmy jednak muzykę, do dziś pamiętam smak dzikich róż etc., etc. To oczywiście taka 'kaszanka' - proszę nie traktować tego jako pomocy czy też tekstu poetyckiego, chodziło mi o sposób patrzenia na świat.
"szepta" jest formą niepoprawną.
"nie mówię nie" - czyli mowię tak, czy nie mowię nic? (fatalnie brzmi to nie-nie)
"jak puch opadasz na wargach " - proszę mi wytłumaczyć jak można opadać na wargach? Ktoś dostał w twarz i upadł na usta? - ale wtedy raczej nie jak puch. Zresztą skąd puch na wargach? To jest coś bez sensu chyba.
pzdr. b

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • infelia
      Choinka

      Przez infelia · Opublikowano

      @violetta Pas z grubą sprzączką wisiał na drzwiach i tylko pytał się o lanie.
    • jan_komułzykant
      Dyrektywa na Wielkanoc *.+

      Przez jan_komułzykant · Opublikowano

      Biznesmen Jan Nowak, po powrocie z Kobe, obwieścił, że na gwałt - kowala chce, w dobę! Wieś przybyła z Grania* - po odszkodowania. Dziś, gdy chcesz dać anons zatrudniaj 'o s o b ę'.        * -

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       
    • violetta
      Choinka

      Przez violetta · Opublikowano

      @infelia a co byś oberwał:)
    • infelia
      Choinka

      Przez infelia · Opublikowano

      @violetta Cała frajda polegała na tym jak je ukraść.
    • Tyrs
      Sutra druga

      Przez Tyrs · Opublikowano

      Dostałem almanach – miło, z czerwoną okładziną poplamioną tłuszczem - trudno. Trafiłem na ćpuna – pożegnał mnie wulgaryzmem, przepadł za drzwiami kwadratu. Ikona. Wieszajcie święte obrazy zamiast portretów - Egalite, upojna francuska dziwko, twoja latarnia rottes Milieu świeci zabójczym światłem. Dałem ćpunowi en liberté provisoire sutrę, świętą sutrę poety – zwrócił drukowaną kartkę z pionowym gryzmołem przeciętym w poprzek: lokomotywy mogą mieć kolor słonecznika, zielony korpus, żółte koła, można przetworzyć puszki na kolory, a wprawny ogrodnik wypełni je żużlem ze spalin, oleistą cieczą, zbierze nasiona, które się wysiały - bezwiednie, nada sens sutrom przerwanej melancholii. Nadbrzeże myśli o twoim słoneczniku, nadbrzeże myśli o rdzawej wodzie, gdzie uschłe kielichy, wgłębki, piwisi domki dla krabów, nowe molekularne wiązania, nasiona dające życie kwiatom. Nadbrzeże myśli o twoim słoneczniku, srebrzystym drzewie Mondriana, neoplastycyzmie, pionie żółtej lokomotywy, czerwonym almanachu leżącym na stole – poziomym, brudnym dopełnieniu dwóch, krzyżujących się szpalt niebieskiej przestrzeni bez przedmiotowości, formy, wyzwaniu. Smutny almanachu, wypasiony wierszami, tłusty, stekiem kłamliwych sutr. Siedzę sam od godziny, palę - dla zgorszonej kobiety, odbieram kretyński telefon – od kretynki, palę – znów, piszę o wypalonych ćpunach i papierosach (za dużo o papierosach), czytam bluźniercze wiersze innych, swój – równie brudny, słucham The Tallis Scholars. Nic wcześniej nie było tak puste, plugawy almanachu, żadna myśl, żadna wyschnięta studnia, żadne serce - pustynnych ojców, morderców, wdowców, maszerujących w krucjatach dzieci. Nic nigdy nie było tak brudne, plugawy almanachu, posłuchaj ze mną riffu zacinającej się płyty. A Ty, Wielki, Niewymowny Tetragramie, jeśli jesteś - czarny na białym, pewny, zawisły w rogu szeptuchowej chaty albo i willi pokrytej boniami (jak we florenckim siodle Medyceuszy), gotów wciąż do tworzenia: wulgarnego słowa, ćpunów i poetów, ikon, zmaż wszystkie winy słonecznikowego znaku, skrop w skwar hizopem według twojej sutry, zasadź w oliwnym gaju, oto stoję z tłustym, plugawym almanachem pod pachą – nie gardź.   

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...