smak słów

[marcin krüger]

przecież wiem że jesteś za brzytwy krawędzią
jeszcze nie odsączona – mgłą niestałą
w półmroku zbędną kantyleną łabędzią,
w krzyk krwawy rwącą i upłynąć nieśmiałą,

milcząc, drogi bezpowrotnej wdychasz powietrze
wzburzonym morzem, dopóki ciecz płynie
rozdrobnionej rzeki, kulami rosy po swetrze
ciężkie padają i piętrzą się zaszłości bezprzytomnie,

ta twarz i serce w rozpryskach szkła wciąż tkwią
w rynsztok wrzucone – lodowaty las
gwoźdźmi świerku przybija tych co śnią,
marząc odchodzą nierozważnie za ostrze nie w czas.