Ujście

[Dotyk]

Usunęło się, odpłynęło morze, zostawiło na dnie

Jeszcze wszystko wilgotne, bujne. Ciała
wielorybów falują jak ogromne, srebrne
wydmy, zdążyły tu przypłynąć wszystkie.
Oddychają rozrzutnie - nie chcą się bać.
Wróci do nas, bo nigdzie się nie zmieści.

Słońce już nie jest mokre, nie zanurza się,
żeby dotknąć - wtedy grzało, dzisiaj pali.
Szkielety ludzkie jaśnieją pośród kamieni,
dno przypomina splądrowany grób. Jak oni
mogli tutaj umrzeć? Tu się wszystko rodzi.

Zobaczył ich leżących na dnie, ciągnącym się
po horyzont - drgająca, wypełniona po brzegi
pustynia. Niedawno chciał umrzeć, wejść
do morza na zawsze. Wybacz mi - byłem
słaby i weź w opiekę – muszę do nich zejść,

dokopać się do wody.

[Anastazja.P]

potrzeba ludzkości Mojzesza 2
sprytny wyszukana apokalipsa
pozdrawiam
Anape.

[Messalin_Nagietka]

Dotyczku, pustynia nie lejek, człowiek cuda wymyśla
z ukłonikiem i pozdrówką MN

[Dorma]

Wiersz bardzo przejmujący. Widze te wieloryby, jak sie przelewają. Cudowny obraz.

Trochę mi nie pasuje ostatnia strofa, ale nie umiem powiedzieć co mi w niej nie pasuje.