Komunały, Abstrakcje - wiersz jeden

[Robert Respondek]

gdy widzę to całkowite umoszczenie,
ten sam wzrok widzę zmęczony,
wzrok przejęty, jak chybotliwie
kołysze się jego postawa chybotliwie,
jak wyrzuca, dowyrzuca teczkę swą,
przy kącie zostawia ją i czynności kilka
robi, wykonuje, jak pomyślę, że ten
cały bagaż doświadczeń życiowych
spłynie na mnie, że to wszystko
przejmę od niego, mam to już właściwie
genetycznie przyswojone genetycznie,
to widzę to w sobie, ten zmęczony
ruch codziennego sięgania po pilota,
dosięgania, dowybierania skrótów informacji
skrótowców, aby walizę życia opisać
przekazywaną w pokoleniowej sztafecie pokoleń.

[Smok]

faktycznie komynały, ale to też nie bardzo wiersz jest, rytmika siada nie wspominając o reszcie.

pozdrawiam