Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Apokalipsa bonanzy


Rekomendowane odpowiedzi

Może zdołasz konsternacji rozproszyć membranę
Nim bojkot wznieci kaszmir brawury mej szpetnej
zanim feniks z popiołów raz jeszcze powstanie
przerwij krwiobieg dekadencji perwersji szlachetnej

Może poddasz falezie komponent chimery
zanim antyklimaks dokona ekstrakcji
nim paradoksalnie dwie scalone sfery
w dwie strony skieruje syndrom prowokacji

Może zdołasz agregatu naturę odtworzyć
zanim w hibernacji rozkocham się szczerze
może przyjdzie ci jeszcze falangą dowodzić
nim w gruzach zastaniesz swą życiową twierdzę

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Nie trafia to do mnie - autorka chce sie wykazac znajomością słówek-nie zawsze celnie i wychodzi taki zlepek, który odbiorce po prostu odrzuca. A i to nie zawsze celnie, ale żeby rozpisac ten wiersz, musiałbym poświęcic mu dużśo czasu, a nie chce mi się.
Co nie znaczy, że neguje takie wyzwania-słownik musiałem miec:)
Pozdrawiam.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Podchodziłem do tego wiersza kilkakrotnie i ... wzbraniałem się żeby go jako pierwszy nie skomentować. Nie chciałem wyjść na idiotę co to nic nie rozumie;) (Dzięki Michale, mogę podpisać się pod Twoim komentarzem).
Niestety leniwy już jestem i nie chce mi się zaglądać do słownika, a bezpośredni odbiór mnie (mam nadzieję, że jednak przeciętnego czytelnika) przerasta.
Pomijając to co powyżej, wiersz odbieram jako taki eksperyment słowny i choć niektóre wyrażenia zdają się być bezsensowne, to pod tym względem uważam go za ciekawostkę.
Może gdy jeszcze się wgryzę, to zrozumiem "co autor chciał powiedzieć" ;) (jeśli chciał coś...)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • A wołanie tłumu, gdy trwogi miały swój ton, Ja-przezroczysta, próżna, jak papierowy tron, co wiatr niesie w dal. Miała, straciła, w płaczu nadziei obłed, Bluźni ciernie, róży płatki obłędne, krwią zraniona w duszy.   Urodziwa, lecząca woda, w jej lustrze odbicie czyste, Głosem spłoszyła, na wierzbie z głową wciąż wpatrzoną. Żywicą krwawi, lecz pnie się ku niebu, kwitnie w ciszy, Choć gwiazd nie dotknie, wciąż wyżej rośnie, ponad czas, ponad świat.   Korzenie nieszczęścia, płytkie, lecz silne jak kłącza tej wierzy, Wśród wierzby rozwiewają smutek, jak jej łzy, jak jej śpiew, na szkle rysa Wciąż się pnie, choć łamie ją wiatr, choć z serca wycieka żywica, Nie dotknie gwiazd, lecz w swym wzroście nie ustanie, płacząca ta wierzba.     A cry of the crowd, when dread took its tone, I-transparent, hollow, like a paper throne, Carried by winds to the faraway vale. She had it, she lost it, in hope’s wailing spell, Cursing the thorns, the rose’s bewitched veil, Bloodied in soul, in her anguish frail.   Graceful, healing water, her mirror’s clear gleam, Her voice once startled, on the willow’s dream. Bleeding with resin, yet climbing the skies, Blooming in silence, though stars she won’t prize, She reaches still higher, beyond worlds, beyond time.   Roots of misfortune, shallow yet strong, Entwined like the willow’s mournful song. Her sorrow’s dispersed, as her tears softly chime, A crack in the glass, a fracture in rhyme. Though broken by winds, her heart leaks resin, Yet the weeping willow will rise, ever driven.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      W każdym razie, w wierszach ty To zawsze podmiot liryczny.pzdr  
    • Jestem taki opiekuńczy i zrozumieć wszystkich mogę cierpliwości mam tak wiele wskażę innym prostą drogę jestem miły i uczynny kocham dzieci i zwierzęta nie brak mi inteligencji kto mnie spotka zapamięta jestem piękny ponad miarę włosy lśnią na mojej głowie zęby białe jak perełki ciała piękna nie wypowiem i tak dziwię się tym ludziom każdy gardzi poniewiera że nie lubią mnie a przecież jestem skromny jak cholera  
    • Dlaczego serce moje Do Ciebie śpiewa Bez wzajemności   Dlaczego szarpie Twej bliskości brak Tak długi już czas   Dlaczego lustrzanie Nie dzieje się nic Na drugim końcu nici   Dlaczego kielich miłości Solą łez smakuje Tęsknoty niespełnionej   Dlaczego nadzieja  Umrzeć nie chce W obliczu codzienności   Co tak naprawdę  Przędzie między nami los Pod osłoną rzeczywistości
    • @Kamil Polowczyk, moja krytyka wiersza "Do Narodu" za zbyt egzaltowany styl wynika z tego, że jest to najwyraźniej odezwa. W wypadku twojego wiersza "Walka", który, na moje oko, mówi o twoich przeżyciach duchowych, mój stosunek do egzaltowanego stylu jest już inny.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...