matka chmurka

[mikołaj chrobochek]

(jakby gdzieś wiosna)
płynęła niebem chmurka radosna,
obłocząc z gracją w swoim rejonie.
płynie i słucha,słucha i patrzy,
to się wynuża,to znowu tonie,
bieli się cudnie w obszernym gronie,
niby wybrana przez Boga samego.
patrząc zoczyła punkt czarny w niebie,
i podpławiła wnioskując z tego,
że dziura to jaka,proszę ja ciebie.
fakt to obłoczy,nic nie zaskoczy
chmury srebrzystej,kiedy coś zoczy.
zajrzała kłębem przez dołek w sklepieniu,
i dziwiąc się sobie,własnemu zdziwieniu,
krzyknęła deszczem jak w pupę się klepnie,
albo jak psu się na łapę nadepnie.
tak to zabrzmiało.
tak to zagrzmiało.
widziała chmurka srebrzyste ciało.
co to?
śnieg na górskim szczycie.
jak to?
jakie ma tam mój potomek życie?
spadł w zimę,gdym rodziła,
gdym kłęby rozchyliła!

i rwie się obłoczek w synowe ramiona.
szczyt,cisza,zimno,on no i ona.
a słońce zazdrosne w promienie schwytało,
i chmurę wróciło i dziurę zatkało.
i płacze chmura nad losem kłębistym,
płacze ach płacze deszczem rzęsistym.

[mikołaj chrobochek]

sam sobie daję komenta.
pozdro miki!:)

[mikołaj chrobochek]

za długie , dla tego nikt nie komentuje?

[Doda Moda]

Smieszne i banalne,ale chyba o to chodzi,lecz bez przesady."Wynurza"pisze się przez ''rz".