Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

no i - okazało się. Noe jest tylko tchórzem i beztalenciem, który nawet boi się podjąć próby napisania sonetu, co nie przeszkadza mu uważać się za wielkiego poetę...
Nie wiem, czy wiesz, ale każdy wielki - według twojej miary - poeta napisał sonet. Dobre wykonanie tej formy to naprawdę zadanie dla najlepszych. Ale Noe oczywiście albo nie wie, co to takiego jest sonet, albo po prostu sie boi kompromitacji...

A co mi wychodzi, a co nie - to zostaw o oceny tym, którzy się znają lepiej od ciebie.

  • Odpowiedzi 58
  • Dodano
  • Ostatniej odpowiedzi

Top użytkownicy w tym temacie

Top użytkownicy w tym temacie

Opublikowano

Fabrykanci Słowa

Dzisiaj poetów już nie ma
pozostali mechanicy słowa.
Las tną piłą spalinową a
ptasi śpiew na sylaby biorą.

Wenę znają tylko z opowiadań
pań od lekcji, ktorym miłość
kojarzy się z żonatym kochankiem
seksu i automatem na monety.

Nie odpowiem kto zabił poezję
w układaczu liter mieniącym się poetą,
komercja pewnie albo wysterylizowane
umysły. Pozostali naciągacze klawiatur.

Nie czytaj ich wierszy. Zabiją cię
i twoją psychę zatrutą strzałą słowa
udającego wielkość pomarłych.Zasłońcie
oczy i idzćie własną drogą. Samotni drogą.


Noe-Gd Gdańsk 17.03.2006 [email protected]

Opublikowano

Nieśmiała Miłość.


Odkąd zamieszkałaś w czarnym brulionie
codziennie listonosz wkłada tam listy
które piszę po kryjomu do ciebie.
Kiedyś pewnie nakleje na nich znaczek
i wrzucę do skrzynki na listy.


Noe-Gd Gdańsk 17.03.2006 [email protected]
17-03-06 12:57 romdar77

Opublikowano

takie coś to możesz koleżankom pokazywać a nie szczycić się tym...beztalencie.

Autor: Quimeen
Tytuł: my bogowie?
Kącik: Periodyk Poetycki
Numer AM: 66

czułościochłonni my bogowie
nie trwamy od jednego zdania,
świat nas utulił w każdym słowie
gubiąc po głosce pamiętania.

poniewieramy zamazane,
rozbite w puch zdarte uczucia,
które jak wody zamarzane
tworzą strworzone już współczucia.

my wciąż chłoniemy, oddychamy
spragnieni swego głodu więcej,
pozapisani w hierogramy
zmumifikowanym sercem.

łaknąć co chwilę gromkiej wiary,
ołtarzy, znaków modlitewnych
deszcz wam zsyłamy, znak prastary,
którego samiśmy nie pewni.

tam w kroplach widać nasze twarze
smutne i zimne w łzawej formie,
jakbyśmy byli tandeciarze
wołani z Boga: do mnie! do mnie!
Edytuj

Opublikowano

jeśli ty, Noe, napiszesz kiedyś wiersz chociaż w połowie tak dobry - ot, weźmy tylko samą rytmizację (chociaż w jednym miejscu uciekła sylaba, Quimeen :)) - to osobiście pójdę do Gdańska ci pogratulować. Rymujesz częstochowsko, a na rytm jesteś głuchy jak pień.

Opublikowano

Pusty bęben głucho brzmi
z głowy wiersze prysły hen.
Nie dla mnie tętent tych koni,
żadnych zmór ni poezji hien.

Na cóż mi wieszczem być
pośród narodu głupiego?
Lepiej gdańskie piwo pić,
z kobietami leżeć nago.

Żegnaj portalowa chołoto,
w moim porcie życie wre-
a ludzie lepsi niż złoto,
was pozostawiam tu -


poetycka wredoto.


Noe-Gd Gdańsk 17.03.2006/17.43/[email protected]

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Cienia tu nie dostrzegłem;) raczej tak intensywny proces spalania, że wystarczyłoby budulca - lirycznego, metaforycznego, emocjonalnego - na kilka wierszy. Gdy już opadnie ferwor, może warto pomyśleć nad uporządkowaniem tej materii. Tekst odsłania bogatą wyobraźnię, swobodnie przemieszcza się między obserwacją realnych zjawisk a warstwą metafizyczną i symboliką odniesień, a jednocześnie miejscami skręca w obszary, które poezja powinna omijać. Pył rozkoszy, żar serc, ciężar pustki, ból, wieczność, ból kwitnący w ekstazie.... W tekście jest tyle fantastycznych metafor, oddających siłę, brutalność i niesamowitość opisywanej namiętności (np. kapitalny fragment o rekinach), które bezlitośnie docierają do samego szpiku pierwotnej zmysłowości, że nie potrzeba dodatkowo ich tak łopatologicznie rozkodowywać na oczach czytelnika. W utworze jest też bardzo dużo powtórzeń, nie wszystkie wydają mi się konieczne. Za jakiś czas weź ten wiersz do tablicy i przepytaj z każdej linijki. Co jest naprawdę uzasadnione, a z czego można zrezygnować. Zdaję sobie sprawę że chaos tekstu (nawiasem mówiąc, bodajże trzykrotnie pojawił się w utworze) jest zamierzony, bo chaos to dzikość a wiersz ma być kosmiczno - cielesną topielą. Jednak Twoim zdaniem, jako poety, jest wywołać wrażenie żywiołowości w głowie odbiorcy, a samemu zachować kontrolę nad słowami. To istotne, zwłaszcza że lubisz utwory raczej dłuższe niż krótsze, gdzie nie można pozwolić sobie na werbalny bezład i na to, żeby treść zjadała sama siebie.  
    • Była taka knajpa, porządna nawet ceny w niej były zupełnie dzisiejsze ktoś poprosił o stawki sprzed trzech lat i ok. Cóż, nie dało się tego zrobić. No ale ktoś w knajpie wpadł na ceny z niechybnej półki za dwa lata... I dopiero wtedy nastał rodzaj końca. Knajpa - owszem świeciła - ale głównie pustkami. Popijał w niej właściwie tylko pewien pan bogacz, ale on już osiągnął pensję w wysokości za dwa lata.   Warszawa – Stegny, 19.07.2025r.  
    • @Corleone 11 Cieszy mnie, że tak wnikliwie przeczytałeś mój tekst. Bardzo, bardzo dziękuję. Postaram się wszystko poprawić według powyższego i zapamiętać na przyszłość;-)

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • @Waldemar_Talar_Talar Dziękuję za odwiedziny! Pozdrawiam serdecznie! @Leszczym Bardzo mi miło, pozdrawiam

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Nie wiem, co mam ze sobą w życiu zrobić, to pójdę w politykę. Słabe. Nie w sensie poetyckim, oczywiście. 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...