Sanirja (fragment powieści fanatasy cz.I)

[nefertari]

Had wszedł do oświetlonego szeregiem ognisk, głównego pasażu warowni. Szerokiego, o gładko ciosanych ścianach i płaskim, prostym sklepieniu. Centralnej arterii, wykutej w skale fortecy Omińczyków.
Kierował się na zachodnie jej skrzydło. Do segmentu Czarnej Bramy. Usytuowanej dwie kondygnacje wyżej siedziby sydonów.
Była noc. Jedna z wielu cichych i spokojnych w Tarmodieses.
Mężczyzna zbliżał się właśnie do kończących pasaż szerokich schodów. Był sam. Chodnik, tłoczny i gwarny w dzień, o tej porze był opustoszały i niemy. Tylko gdzieś w oddali snuły się przytłumione odgłosy czyjejś rozmowy, stukot butów i zgrzyt zamykanych drzwi. Had zatrzymał się. Przyjemny chłód, który owiał mu twarz, przyniósł ze sobą nietypowy jak na miejsce, w którym się znalazł, zapach pleśni. Spojrzał po nogi. Zauważył wilgoć na posadzce i szeroko rozlaną kałużę pod jedną ze ścian. Pomyślał, że któryś z szybów przepuszcza deszcz albo, że zapomniano zamknąć główny filtr.
Z tunelu po prawej stronie wyszła grupa parian z jakimś szarym, cuchnącym zawiniątkiem. Zerknął na nie ukradkiem. Nie zamierzając jednak zatrzymywać się dłużej, ruszył do przodu. Po chwili, kilkaset stopni stromych schodów doprowadziło go na miejsce. Minąwszy punkt kontroli graweru, podszedł do obitych grubą blachą drzwi.
- Witaj Gru – przywitał go młody o nieco niewieściej urodzie mężczyzna, który stanął w ich progu. - Mój pan cię oczekuje – jego szafirowe, obrysowane granatową kreską oczy, zmrużyły się. Had spojrzał na nie wrogo.
- Oczekuje? – wydął wargi, starając się ukryć zaskoczenie. - To dobrze – dodał, wchodząc do środka ponurej i pozbawionej kolorów komnaty.
- Co za dostojny gość! – gospodarz osobliwego mieszkania, rozłożył ręce na boki. - W moich skromnych progach – uśmiechnął się wymuszenie. – Powinienem chyba spytać, co cię do mnie sprowadza,....ale skoro wiem, ...to chyba nie zapytam – w jego głosie brzmiała nuta ironii. - Usiądź – wskazał dłonią na wysokie, metalowe krzesło.
Had łypnął na sydona nieprzyjaźnie.
- Skoro wiesz po co przyszedłem, to wiesz również, że to nie towarzyska wizyta! – burknął.
- Noo...tak...- Arbitar zawiesił głos. – To zrozumiałe. Zrobić, co trzeba. Nie ma na co czekać. Wiem. Wiem. Ja przecież też ….kiedyś…. zająłem stanowisko najwyższego Gru…… po kimś. Trudne masz zadanie, co? – Arbitar udawał spokój, jakby niewiele przejęty intencjami, które tu Hada przywiodły. - Ale powiem ci, że Gorgon źle zrobił, odsuwając mnie i powołując ciebie na moje miejsce – patrzył na swojego gościa z nonszalancją. – Zapanował nad tobą.
Had nie zrozumiał.
- Co to za bzudry?! – warknął.
- Oj! Oj! – pokręcił głową Arbitar. - Niczego nie wiesz! A ja z kolei wiem za dużo – rozciągnął usta w tajemniczym uśmiechu. - Piętnaście lat piastowałem ten urząd! To sporo czasu. Na tyle dużo, żeby się czegoś nauczyć. Wiem, co mówię – oparł się o ścianę. – Myślisz, że ze mną było inaczej? Ze mną było tak samo – zamyślił się na moment. - Nawet nie będziesz pamiętał, że mnie zamordowałeś – zciszył głos, uważnie obserwując i oceniając, czy zdoła w młodym sydonie zasiać ziarno niepewności. - Wymierzysz cios w plecy bezbronnemu ? – spytał.
Had drgnął.
- Zginiesz w honorowej walce ! – oburzył się. - A to nie mord!
- Och! Och! A jeśli nie będę chciał walczyć?
Had zacisnął szczęki.
- To wtedy cię zamorduję – syknął.
Arbitar pokiwał głową.
- No właśnie – popatrzył na sydona lekceważącym wzrokiem.- Gdy ja sięgałem po władzę też musiałem zamordować – zaintonował ironicznie i umilkł na moment. - Mój poprzednik miał na imię Szutu – przerwał ciszę zachrypniętym głosem. – On też wiedział, że jego następca przyjdzie go zabić. Szalony zwyczaj, czyż nie?! Ale nie myśl, że to łatwe, tak na zimno wbić w kogoś ostrze….– spojrzał wnikliwie. – Bo ….potem gryzie człowieka sumienie. Wiesz, co to jest sumienie? – podszedł bliżej. – Gorgon uzależnia od siebie i powoli niszczy. Z tobą też tak będzie.
Had uśmiechnął się nerwowo.
- Jakoś ci nie wierzę! – odparł.
- Ha! Nie wierzysz! Szkoda! Pewnie uwierzysz, jak już będzie za późno.
- O co ci chodzi? – mężczyzna ściągnął gniewnie grube, zarysowane prostą kreską brwi. - Po co mi to wszystko opowiadasz ?!
- Bo chcę ci zaoszczędzić niemiłych niespodzianek. Daję ci szansę. Możesz uniknąć parszywego losu. Odstąpić. Odejść. Pójść ze mną.
- Co?! O czym ty mówisz? – Had wydawał się nie pojomować.
- O tym, żebyś mnie zaniechał – wytłumaczył sydon.
- Zaniechał?! – Gru był zaskoczony. - Dobre sobie! Namawiasz mnie do zdrady?!
- Och! Do jakiej zdrady?! Chcę ci tylko pomóc.
- Pomóc – powtórzył Had, jakby nie wiedząc, co odpowiedzieć. – Zamiast czas tracić stawaj do walki ! – był zły.
- No cóż. – Arbitar drgnąwszy lekko, odsłonił w szerokim, szczerym uśmiechu równe, białe zęby. – Muszę przyznać, że mnie rozczarowałeś.
- A może spieszysz się gdzieś? - chłopak o szafirowych oczach stanął za plecami Hada z zawieszonym nad jego głową mieczem.
Mężczyzna skrzywił się w obrzydzeniu.
- A więc to tak – wycedził.
- No – odparł Arbitar – Właśnie tak. I zaraz będzie po wszystkim – skierował się do drzwi, by przekręcić klucz w zamku. - Piękny początek i mało chwalebny koniec. To będzie najkrótszy żywot gru, jaki zna historia – powiedział prawdziwie rozbawiony. – No! Tobiasz! Na co czekasz do cholery?!

[asher]

Przykro mi. NIkt nie chce czytać, a pewnie jest co. Ja się nie lubuję w fantasy. Chciałem tylko dać znak, że przeczytałem i nie jest źle.

[nefertari]

Wygląda na to, że masz dobre serce:))))))Prawdę mówiąc liczyłam, że Ty własnie przeczytasz:)I to mi w zasadzie wystarcza:)Szkoda tylko, że nie lubisz fantasy, bo nie będzie dialogu.
pozdrawiam serdecznie