Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki
🎄 Wesołych świąt życzy poezja.org 🎄

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

każda z chodnikowych płyt wydaję się
zdarta - jak obcas przy moim lewym bucie
(coraz mi do niego bliżej
- nim wstaję co rano)

w wysokich pantoflach nie wolno grać
w klasy – dlatego
z dziesięciu nakazanych nie wybieram
żadnego

bo los nie jest wolną wolą
to czerwono- białe światło
na skrzyżowaniu
(a skrzyżowanie jest tu najbardziej dosłowne)

są na nich prorocy

gdy przechodzę nie patrzą na zdarte buty
wszyscy po hebrajsku
spuszczają oczy
by zachować twarz

na każdym fragmencie golgoty

Opublikowano

każda z chodnikowych płyt wydaję się
zdarta - jak obcas przy moim lewym bucie
(coraz mi do niego bliżej - nim wstaję co rano)---czyli wstajesz obcasem? analogia do lewej nogi?

w wysokich pantoflach nie wolno grać
w klasy – dlatego z dziesięciu nakazanych
nie wybieram żadnego

los nie jest wolną wolą - to czerwono
- białe światło na skrzyżowaniu
(a skrzyżowanie jest tu najbardziej dosłowne)

są na nich prorocy - gdy przechodzę
nie patrzą na zdarte buty wszyscy
po hebrajsku spuszczają oczy by ---- co to znaczy spuszczać oczy po hebrajsku?

zachować twarz
na każdym fragmencie golgoty

Pozdrawiam.

Opublikowano

wstep-tak ajk sugerowałes, a spuszczac oczy po hebrajsku- tak biblijnie (tu miało być ironicznie z ukazaniem zaklamania)- a co z "wyprostowaniem całości"? tzn nie moge narazie jakoś pozbyc się patosu-drazniacy dosyc

Dzięki ze wpadłes
Pozdrawiam
Agata

Opublikowano

"każda z płyt chodnikowych wydajE się" (była niepotrzebna inwersja i ę ;) - chyba, że to o peelce? ;|
Chyba wiersz potrzebuje jeszcze dojrzewania - mam wrażenie, że zbyt wiele starasz się w nim zmieścić, tzn. pdoba mi się (jak w Marzannie już pisalem) pogłębianie, ale - błagam ;) - nie zaplącz się w wielosensy tylko dla nich samych.
Wrócę tu jeszcze - może poczekać kilka dni?
pzdr. b

Opublikowano

czekałam na Twój koemntarz-czekałąm i usychałam.... wiersz (??) na razie beznadziejny- jestem świadoma.. ale chodzi za mna pewien obraz (i wcale nie ejstem tutaj nawiedzona) i za chiny nie mogę go lekko poprowadzić-tzn jakos go poupychac w miare znośnie w wersy. dzięki za pomoc i mam nadzieje ze jeszcze mnie tu odwiedzisz (drogi panie;))

POzdrawiam
Agata

Opublikowano

próba rozprostowania przebiegu wiersza (należy się liczyć z niezbędna redukcją ;)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


W zasadzie wywaliłem tylko alzuję do "zgranej płyty"
Zastanawiam się nad zamianą 'fragmencie' na 'momencie'.
Czyżby peelka naprawdę utożsamiała się z z Ukrzyżowanym?
Droga pani!... ;)
pzdr. b
PS. To tylko moje 'widzenie' tego "obrazu" - traktuj jako propozycję.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Andrzej_Wojnowski Może właśnie tak pozytywny odbiór. Dlatego, że pisane z serca, z autentyczności. Zdrowych i spokojnych Świąt Bożego Narodzenia

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

    • Już pierwsza gwiazda wzeszła – zimna i szklana, Jak oko Boga, co patrzy z nicości na pana. Śnieg otulił ten dworek całunem milczenia, Zgasły dawne hałasy, zgasły uniesienia. Stół stoi biały, wielki – jak lodowa kra, A na nim drży płomykiem samotna łza. Obrus lśni krochmalem, sztywny jak sumienie, Pod nim siano nie pachnie – lecz kłuje jak ciernie. Jest talerz dodatkowy... dla wędrowca, mówią? Lecz dzisiaj cienie zmarłych w nim usta swe lubią Zanurzać bezszelestnie. Nikt nie puka w drzwi. Tylko wiatr w kominie swą kolędę brzmi. Biorę w dłoń ten opłatek, kruchy chleb anioła, Lecz komu go połamać? Gdy pustka dookoła! Wyciągam rękę w przestrzeń – dłoń w powietrzu wiśnie, I czuję, jak ten mróz mi serce w kleszcze ściśnie. „Wesołych...” – szepczą usta do ściany, do cienia, I kruszy się ten chleb w pył... w proch zapomnienia. Choinka w kącie stoi, strojna jak na bal, Lecz bombki w niej odbijają tylko wielki żal. Patrzę w nie jak w zwierciadła – widzę twarz starca, Co przegrał życie swoje w te karty u szulera, u marca. Gdzie gwar dziecięcy? Gdzie matki krzątanie? Jest tylko „Bóg się rodzi” – i moje konanie. O, Panie, co tej nocy zstępujesz na ziemię, Czemuś mi włożył na barki to samotne brzmię? W stajence było zimno, lecz byli pasterze, A ja tu, w ciepłej izbie, w swą pustkę nie wierzę. Więc siedzę i czekam, aż świeca dopali, Aż noc mnie tym czarnym płaszczem, jak kir, przywali.
    • @KOBIETA gdyby nie kobiety, nie byłoby świata:)
    • @violetta zobacz Violetta …jednak my dziewczynki ;) o wiele więcej i szybciej rozumiemy:)  Spokojnych Świąt dla Was

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      ️  
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...