***/ godziny spadają jak dojrzałe jabłka.../

[Malgorzata Stypulkowska]

godziny spadają
jak dojrzałe jabłka
drżą minuty niesmiało
w bladym świetle świecy
poranki przemykają
obok nas ukradkiem
i kwitnie szron na skroniach
dorastają dzieci
czas odmierza nas codzień
tak niespostrzeżenie
i rośnie nowa trawa
i milczą kamienie

[anetzka]

ŚLICZNY!!!WSpaniałe metafory,ożywiła Pani już nie tylko te milczące kamienie ale i moją obolałą duszę..:))

[Seweryn Muszkowski]

Tak. Pania Małgosia, to poetka, która przechyla nas na szalę delikatności, wzruszenia, mądrości.

Jej utwory, na pewno (chociaż czasami zdarzy jej się jakiś banał), warto czytać i ... powracać do nich często.

Jeżeli jednak, miałbym coś wytknąć, to przede wszystkim to gęganie i przeciąganie: -ają (wielokronie i nagminnie), -nie, -czą, -żą, -enie, pomieszane ze zwartymi, i szczelinowymi. Iloczas się wydłuża, później zwęża - tak jakby wyszła 5'letnia dziewczynka na scenę, recytowała z pamięci wierszyk i co chwila lapała oddech.. trochę faflunienie..
przeszkadza mi też za dużo spójników i niepotrzebne zaimki:
"obok nas ukradkiem"
"czas odmierza nas codzień"
(tutaj jest błąd ortograficzny: co dzień)

Albo na przykład, zbędne słowa: jak dojrzałe jabłka spadają. Znowu to robienie z czytelnika chm, chm przemilczę. Jakby nie mógł się domyśleć, że tylko dojrzałe jabłka spadają z ... i tutaj autorka powinna pokombinować: jak jabłka ... (gdzie trzy kropki, jakaś metafora fajniejsza).

s.m.

[Dorma]

Jak Pani to robi ze tak pieknie pani plynie..Ja tak nie potrafie..

Strasznie sie ciesze ze coraz czesciej widze Pani wiersze na forum..