uwolnienie

[tom zdanowicz]

Siedzisz nieruchomo, wpatrzony przed siebie
jak zimny posąg niewzruszonej Wenus
i boisz się ocknąć przebudzić z letargu.

Za oknem blady świt gasi gwiazdy
i nie są to wcale "przewodniczki łodzi"
dla ciebie nadzieją było zawsze słońce.

Codziennie wschodzące promienie
to nowe godziny kolejny dzień
i wstawałeś wraz z nimi pełny światła.

Dziś już nie wiesz czy znów wzejdzie słońce
Już tylko czekasz i w strachu doglądasz jutra
I na co liczysz? Że kogo spotkasz?

Z daleka ciche stąpanie
delikatne kroki jak małego wróbelka na dachu
i lekki powiew, i słodki zapach.

Cisza - już nic nie mówisz
a dłonie twe zimne
a w oczach sople lodu.

Jedynie serce wreszcie stopniało
znikła w nim drzazga zadająca ból
a dusza szczęśliwa śmieje się nad ciałem.

[Nata_Kruk]

Biorąc pod uwagę tytuł.. podoba mi się z calości tylko ostanie zdanie.. "a dusza szczęśliwa śmieje się nad ciałem"..... jest sporo błędów w budowie zdań, oj.. niełatwo jest pisac..;))... nie piszę tylko o Tobie..:)... pozdrawiam..:)