Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Eureka????

wianeka
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

wianeka

wianeka

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Głowisz się jak skąd
Głowisz się dlaczego po co
Głowisz się kiedy gdzie
A zapominasz tu teraz

Chcesz mam znam
Nie chcesz nie nie wiem złe
Stanie się och, a jednak.

Cassiel

Cassiel

Opublikowano
Opublikowano

Nieeee- ja muszę wiedzieć, czy na pewno !?

Nato - upewnij mnie w tym, że na pewno ci ulżyło! Please... bo ja nie usnę, a zaraz się kładę!
Nie każ mi czytać tego ponownie, co bym znów poleciał na ziemię, aby przespać noc... a może i dzień!

Dam nawet rower marki "Wigry 3" tylko proszę, powiedz! say it... dimmak!

Nata_Kruk

Nata_Kruk

Opublikowano
Opublikowano

ha..:))...juz na pewno.. widzę ,żeś na chodzie..:)).. jeśli nawet raz jeszcze przeczytasz.. nic to.. to króciutki tekścik.....uważaj jednak na ewentualne sińce..;))....Dobrej nocki życzę..:)
Ps..to słowo dimmak, na pewno dobrze zapisałes..?...a rower..?..ok..będą trzy..:))

Cassiel

Cassiel

Opublikowano
Opublikowano

a nie wiem, bo ja się na 'dimmakach' czy jak im tam - no to ja się nie znam, no!

ale spać się postaram leżąc, bo chodząc to obawiam się, że zajdę za daleko :P

ułaha rower jest tylko jeden omarkowany "Wigry 3", jeszcze ma jakąś naklejkę "Swarzędz" i coś typu
naklejka z gumy "Barbie" - lalka nr 54 Tina ! To nie może być jogurt ;)

w dobrym humorku :P
dobranocka ;)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Alicja_Wysocka
      anyżowo

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @Wędrowiec.1984 No dobra, ale poprzednie moje tłumaczenie, bardziej mi się podoba, jest takie... bardziej poetyckie.  Przy pisaniu świadomość trochę się plącze z wyobraźnią, przynajmniej w moim przypadku tak jest :)
    • Wędrowiec.1984
      anyżowo

      Przez Wędrowiec.1984 · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      To nie jest splątanie kwantowe, tylko splątanie świadomości.
    • Piotr Samborski
      Zaświeci !

      Przez Piotr Samborski · Opublikowano

      Dawniej każdy poranek pachniał złotem. Słońce wschodziło nad wzgórzami i bez słowa kładło na dachach ciepło, które otulało serca jeszcze przed pierwszą kawą. Ale od jakiegoś czasu coś się zmieniło. Niektórzy mówili, że światło stało się zbyt białe, inni że zbyt blade. Starzy ludzie w wioskach patrzyli na nie z lękiem, dzieci – z obojętnością. A ono wciąż tam było. Na niebie. Zawsze na niebie. I właśnie to było najbardziej niepokojące. „Nie czuć go” – mówiła codziennie staruszka Maja, siadając na swojej drewnianej ławce. „Kiedyś czułam, jak przechodzi przez skórę i dociera do duszy. A teraz… tylko patrzę, ale nie widzę.” Ludzie zaczęli snuć domysły. Czy to przez dymy, które wznosiły się z fabryk po drugiej stronie wzgórz? Czy może przez coś bardziej niewidzialnego? Przez rzeczy, których nie da się zmierzyć – jak strach, obojętność, rozpad miłości? Niektórzy szeptali, że prawdziwe słońce już dawno zgasło. Że to, które świeci teraz, to tylko replika – sztuczna kula światła stworzona przez tych, którzy chcieli kontrolować nie tylko czas, ale i nasze nastroje. „Zamienili nam światło serca na światło technologii” – pisał ktoś na ścianie opuszczonej stacji meteorologicznej. Ale pewnego dnia przyszedł chłopiec. Miał na imię Elian. Pojawił się znikąd, w butach z błota i z patykiem zamiast laski. Nie zadawał pytań. Siadał pod drzewami i mówił do liści, do wiatru, do kamieni. Ludzie uznali go za dziwaka, ale dzieci zaczęły go słuchać. A potem coś się wydarzyło. Pewnego ranka, kiedy Elian stał na wzgórzu, zamknął oczy i rozłożył ramiona. Słońce – blade i nieruchome – zaczęło wypełniać się ciepłem. Powoli, bardzo powoli, niebo poruszyło się z westchnieniem. Jakby przypomniało sobie, że kiedyś umiało kochać. W ciągu kilku dni ludzie zauważyli zmianę. Ptaki zaczęły śpiewać wcześniej, a cienie drzew znowu stały się miękkie. Staruszka Maja płakała z radości: „To ono. Prawdziwe. Wróciło.” Ale Elian powiedział tylko: – Ono nigdy nie zgasło. To my przestaliśmy świecić od środka.  
    • Waldemar_Talar_Talar
      Może usłyszy i powie tak

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      @Rafael Marius - dzięki - 
    • Waldemar_Talar_Talar
      Sen o śmierci

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      @Rafael Marius - dzięki -

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...