Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Wchodzimy razem w korytarze
między murami zabudowań.
To nic nie znaczy. Na obrazie,
podpisu jest połowa.

I plamy barw są instynktowne.
Cegły brunatne, szare dłonie,
i kurz jak cień zostaje po mnie.
A cień jak ogień płonie.

Świat wbija się w szwy kamienicy.
Jest mały w ramach. Świat bez granic!
Jak czajnik światło w oknach syczy,
na szybach pozbijanych.

Na pierwszym planie, zbyt wciśnięci
jesteśmy w kolor akwareli.
Schniemy, a w małych plamkach pięści,
to co nas łączy, dzieli.

Opublikowano

ja też lubię akwarele, zwłaszcza takie na które nie położono za dużo czarnej farby!

rozmazało się jak tuszem, tuszę - choć wcale nie muszę :P
nie, nie - to raczej taki palimpsest w szarej tonacji, bez racji w narracji;

zaplamiło ci się - nie widzę tego w dobrych kolorach

pozdrówka ;)

Opublikowano

Może się kiedyś zorientuję, jak rozumieć: 'To nic nie znaczy. Na obrazie, podpisu jest połowa.' :) Ogólnie całkiem zgrabnie zaskakują poszczególne refleksje (refleksy...), mniej przekonuje mnie ich summa.

Swoiste ewokowanie życia wykreowanej - i jakby samokreującej się - wizji plastycznej, jako pomost wielkiej metafory silnie intryguje, choć moc ta słabnie w paru niedoformowanych obrazach (jak ten z 'połową podpisu', czy o 'czajniku') tej tak przecież pewnej siebie, bez mała profetycznej wypowiedzi.

Tekst stosownie wpada w tok jambiczny, efektownie 'zjeżdża' w uskokach ostatnich wersów (taki całkiem wyważony efekt lipometrii).

Za to interpunkcja - tu i tam aż woła o korektę :) I raczej: "wciśnięci w kolor" albo "ściśnięci w kolorze".

Pozdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Płyną sny i marzenia  (Panta rhei)   A słowa i czyny  Są tylko zabawką   W rękach gorszego Boga     
    • @Naram-sin   Twoja wizja poezji przypomina kartografa, który upiera się, że zna każdy zakamarek oceanu, bo studiował mapy  i z góry zakłada, ze ci, którzy mówią o falach, wietrze i zapachu soli, są naiwnymi turystami. Tyle że poezja, w przeciwieństwie do mapy, nie istnieje bez doświadczenia drogi. Skupienie się wyłącznie na „procesie” łatwo zmienia się w zamknięty układ autokomunikatów, które może i imponują konstrukcją, ale nigdy nie dotkną niczyjego życia poza gabinetem czytelnika-analityka.   Co do walenia po drzewach ? Jeżdżę i nie wale.   Że się nie dogadamy - żałuje ! To co mówimy do siebie jest już zbliżeniem. Nigdy nie powiedziałem, że nie masz racji. Ale obaj mamy okulary przez które każdy z nas widzi coś innego.   Ty jesteś fachowcem. Przyznaję to. Ja jestem amatorem. Ale przeczytałem tysiące wierszy i nad każdym myślałem. Nawet wtedy gdy byłem dzieckiem. Dla mnie poezja to magia. Ma smak i zapach. Dlatego kazdy z nas widzi w poezji coś innego.   Dziękuję za rozmowę. Zawsze to coś pouczającego.
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        Nie daje tym, którzy nie umieją jej znaleźć, albo jej nie szukają.     Gdyby nawalił, przyjemność z jazdy najbardziej wypasionym porschakiem skończyłaby się na pierwszym przydrożnym drzewie.   Dla Ciebie kluczem do oceny tekstu poetyckiego jest zachwyt czytelnika i wiersz ma być już gotowym opakowanym produktem konsumpcyjnym, którego celem jest ten zachwyt wywołać. Ja patrzę na proces powstawania/tworzenia (ukryty w strukturze tekstu), bo daje mi to możliwość zrozumienia, co autor chce mi powiedzieć o świecie innego niż to, o czym 'wszyscy wiedzą'. Tę inność (re)konstruuje się używając języka - a ściślej - odwołując się do jego funkcji poetyckiej. Za tymi granicami otwierają się - opiszę używając trochę górnolotnej retoryki - niesamowite światy, które nie potrzebują żadnych duchów, aby zostać odkryte.   Bardzo możliwe, że się nie dogadamy, ale to nic nie szkodzi.     
    • Ja dziś miałam szczęście  Kilka chwil wcześniej przed nami kobieta nagle zjechała na drugi pas ruchu i spowodowała wypadek  Widziałam jak była reanimowana  Odmówiłam wieczny odpoczynek bo czułam że odchodzi  Popatrzyłam na córki i mówię  Tak bardzo Was kocham jeszcze nie otwierajcie oczu proszę  
    • Ja jako nauczyciel wychowania przedszkolnego wiele bym dała aby posiąść zdolności Mary  Tak by mi to życie ułatwiło zwłaszcza we wrześniu kiedy to płacz i lament przy drzwiach  Histeria matek które nie dadzą sobie po dobroci wytłumaczyć że ciocia Renia nie gryzie i że w jednym kawałku pociechę odda  Lubię Mała twoje wiersze bo są takie trochę nieprzewidywalne Dziś miałam ciężki dzień myślałam że może tu znajdę trochę ukojenia  No i trafiłam na odrobinę magiczności

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...