Diariusz jesienny 1 XI- Cmentarz
-
Ostatnio w Warsztacie
-
Kozioł 1
Jak chmury na niebie,targane są wiatrem
Tak my uciekamy, uciekamy przed czasem
On nas dogoni, pozmienia oblicza
Doda nam zmarszczek, zmieni nasze życia
Czas niczym piasek, malutkie drobinki
Wciąż uciekają przez palce nielicznych
Gdy wreszcie się skończy, nasza krótka chwila
Razem odejdziemy,tam gdzie nic nie widać.0
-
-
Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach
-
Zima stulecia 1 2 3 4 6
Przez Rafael Marius, w Wiersze gotowe - publikuj swoje utwory
- rok 1979
- zima stulecia
- (i 2 więcej)
- 106 odpowiedzi
- 1 763 wyświetleń
-
- 38 odpowiedzi
- 805 wyświetleń
-
- 35 odpowiedzi
- 769 wyświetleń
-
- 27 odpowiedzi
- 690 wyświetleń
-
- 24 odpowiedzi
- 335 wyświetleń
-
-
Zarejestruj się. To bardzo proste!
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
-
Ostatnio dodane
-
-
Ostatnie komentarze
-
Przez Ajar41 · Opublikowano
Pewien Tatar w Tatarstanie, by być pewnym, że jest w stania, potrzebę nagłą podsycał viagrą i sztywny leży w kurhanie. Ten kawaler, mieszkaniec Raciąża już pięć razy na ślub swój nie zdążał, bo w wigilię ślubu odwiedzał pięć klubów i na dobę się w nicość pogrążał. -
Przez Anonim_z_berlina · Opublikowano
Samotność na balkonie, zimny wiatr, Papieros gaśnie – czy zgaśnie też świat? Pustka mnie trawi, wciąga mnie mrok, Czy znajdę siłę, by zrobić ten krok? Zamknięty w sobie, na balkonie stoję, Styczeń mnie dusi, chłód przenika skroń. Papieros w dłoni jak płomień nadziei, Gaśnie – jak ja – w mroźnej zawiei. Syn w pokoju – widzi, choć milczy, Czy się nie boi? Czy lęk go ćwiczy? Patrzy na ojca – na martwe spojrzenie, Czuje tę pustkę, czuje cierpienie. Nie jem i nie śpię, a karmi mnie mrok, Już nawet kreska nie podnosi mnie stąd. Życia balans to linia, do śmierci krok, Jak to kusi, ten spokój – może zrobię to. Samotność na balkonie, zimny wiatr, Papieros gaśnie – czy zgaśnie też świat? Pustka mnie trawi, wciąga mnie mrok, Czy znajdę siłę, by zrobić ten krok? Butelka na stole – znów kusi mnie z bliska, Cisza jak nóż – tnie myśli z nazwiska. Rachunki jak kule, wbite w mój dzień, Nie mogę uciec, choć błagam o cień. Pieniądze się kończą, do pracy nie chodzę, Przyszłość mnie ściska, to śmierci zimne dłonie. Wiem, że tracę grunt, rozpacz mnie chłonie, Co z tego? I tak każdy już zapomniał o mnie. Później chociaż zapal znicz na tablicy nagrobnej, W twarz mi już nie spojrzysz, ale może będziesz spać spokojniej. Nie skrócę tego piekła na ziemi, na życie się nie targnę, Ale nie mam już nadziei – powoli gasnę. Nie będę tchórzem, za bardzo synka kocham, Dlatego mokrą twarz każdej nocy w poduszkę chowam. Ja i tak już umarłem, tak tylko dodam, Wycierpię ile muszę, a później skonam. Samotność na balkonie, zimny wiatr, Papieros gaśnie – czy zgaśnie też świat? Pustka mnie trawi, wciąga mnie mrok, Czy znajdę siłę, by zrobić ten krok? Gdy dym się rozwiewa, zostaje ta pustka, Życie to gra – przegrana za krótka. Czy mogłem coś zmienić, cofnąć ten czas? Czy to ja zbudowałem ten martwy świat? -
-
Przez MIROSŁAW C. · Opublikowano
@Laura Alszer ...z alfabetu powstałeś i w alfabet się obrócisz...:) -
-
-
Najczęściej komentowane
-
-
Wiersze znanych
-
Najpopularniejsze utwory
-
Najpopularniejsze zbiory
-
Inne
Rekomendowane odpowiedzi
Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto
Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.
Zarejestruj nowe konto
Załóż nowe konto. To bardzo proste!
Zarejestruj sięZaloguj się
Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.
Zaloguj się