Niech

[Krzysztof]

Zmęczenie, muzyka, komputer – banał..
Czas szarą smugą nieradości wyryje
W nie na zewnątrz niepłytki kanał.
To tak, jak się żyje – nie żyje!

Troski o pieniądze i byt, o wygląd,
Inne codzienne kłopoty i trudności,
Wszystko to przeżera na wylot,
Poniewiera, przegryza do kości.

Niech będzie. Choć może trudnym zostaje,
Ale ważne przecież, jak życie odbieram.
Z uśmiechem ciepłym z rana wstaję
I żyję... Bo nie umieram!

I plus to, co lubię z życia, co umila,
Oczywiście Ci, których kocham serdecznie.
I tak biegnie wszystko, przemija -
W jednym życiu staje się wieczne.

[Karol_Cioł]

Treść do mnie nie trafia

''I żyję... Bo nie umieram! ''
troszkę mało odkrywcze ;)

Forma, tez mi nie leży( rymy nie są fajne, odmiana przez osoby i przypadki)

Pozdrawiam Ciołek

[porpsy]

Wątek interesujący... Przetrwanie sprowadzone do egzystencji ocieplonej życzliwością. Ratunek znaleziony w widzeniu rzeczy... która pozostaje umilonym utknięciem.

[Krzysztof]

Dzięki za komentarze.
Pozdrawiam