Z lotu ptaka

[horymarian]

Dotąd latając gubił swe pióra nie wiedząc gdzie.
Karmiony ziarnem, żelazną klatką, długością mil.
Gdy wreszcie odszedł, to pękło jajko i drugi żył,
wzlatywał w górę, tańczył z chmurami przez całe dnie.

Przyszło zamknięcie, spragnione oczy i bicie serc.
Wzrok wciąż uciekał znad zwykłych ludzi łaskocząc dach,
złoto chwil uciął spadając ciężko jak w strasznych snach.
Lotnik czuł w dziobie, ziarno mówiło, że będzie źle.

Dotychczas bóstwa podglądał śmiało, lecąc na szczyt,
Dziś więziony w bólu i trwodze nieludzkiej klatki.
Stara się lotką duszom zranionym ocierać łzy.

Został gruchot z funkcją nektaru, bo po osłodę.
Teraz jest ciemno. Mdlejąc płaczą żony i matki,
że Niebo Słońcu, dziś po południu spadło na głowę.

[indianeczka poetry:)]

Niezły,choć drugą i trzecią zwrotkę ciężko się czyta

[indianeczka poetry:)]

Niezły,choć trzecią i czwartą zwrotkę ciężko się czyta