Zapominanie

[angelika podzorska]

"Najłatwiejszą rzeczą na świecie jest zapominanie" - pomyślała czytając pamiętnik sprzed dziesięciu lat.
W ciągu jednego dnia postanowiła uporać się z przeszłością i posprzątać w swoich szpargałach.
"Przecież nie zabiorę tego do grobu" - tłumaczyła sobie i komukolwiek, kto zainteresował się tym, co robiła.
Patrzyli na nią, jak na wariatkę. Zaraz po śniadaniu zamknęła się w pokoju. Czego ona tam w tych kartonowych pudłach nie znalazła. Po co to wszystko trzymała?
Nie miała żadnego powodu, żeby właśnie teraz rozliczać się z przeszłością. Prawie wszystko jakoś tam się układało, a w każdym razie nie układało się najgorzej. Nie miała na co narzekać.
Wyciągnęła pierwszy tom pamiętnika. Znalazła w nim wiersze.
"Bzdury" - pomyślała czytając i opuściła kilka kartek.
"Miałam brzydkie pismo - dodała krytycznie - Takie niewyrobione".
Fakt, teraz było lepiej, bo pisała na komputerze.
"Że też mi się chciało codziennie coś pisać?"
Znalazła fragment o podróżach pociągiem. Do szkoły jeździła pociągiem w całkiem miłym towarzystwie. Było wesoło. Prawie zawsze.
"Ojej" - westchnęła, kiedy z pudełka wypadło pluszowe serduszko. Dostała je na gwiazdkę od "Przecinka", z którym widziała się wtedy prawie po raz ostatni. Gdyby wcześniej dał jej do zrozumienia, że mu na niej zależy, to pewnie byliby dłużej razem albo w ogóle byliby teraz razem. "Fajny z niego chłopak"- przyznała i przypomniała sobie słowa Kubusia, który jakiś czas temu, zanim przeniósł się na stałe do Niemiec, opowiadał, że widział go u fotografa. Odbierał zdjęcia ze swojego ślubu.
"Mam nadzieję, że jest teraz szczęśliwy" - pomyślała uśmiechając się do własnych wspomnień.
"Jaka ja musiałam być śmieszna i beztroska, a do tego jeszcze dziecinna".
- Nie, nie odprowadzaj mnie do domu, nie trzeba - prosiła, bo bała się że sąsiedzi będą pytali, co to za przystojny młodzieniec odprowadzał Mikę.
Bez sensu. Co ją to wtedy obchodziło. Lepiej! Co ich to mogło obchodzić!
Chwilę później znalazła zapis o okropnym wtorku, kiedy to poszła do fryzjera i ścięła się na krótko. Nawet i bez pomocy tego, co tam kiedyś napisała, pamiętała, że Marcin Koterba, kiedy pierwszego dnia po obcięciu przyszła do szkoły, zapytał:
-Co ci się stało? Pod kosiarkę wpadłaś, Mika?
Strasznie to wtedy przeżyła. Serio. Z tymi koszmarnymi włosami nie dało się nic zrobić. Przysięgała i to co najmniej na trzech stronach, że nigdy już nie pójdzie do fryzjera. Teraz chodzi przynajmniej raz na dwa miesiące i cały czas ma krótkie włosy. "Jaka ja byłam śmieszna".
Pisała też o wyjeździe na wymianę do Niemiec. Jak tęskniła za Polakami, bo wylądowała gdzieś na obrzeżach miasta i praktycznie nie widywała się z rodakami. "Co za idiotyzm" - skomentowała w myślach. Teraz dałaby wiele, żeby nie mieć z nimi nic do czynienia.
Strona o pogrzebie dziadka. Zapłakana strona. Rozmyty atrament. Wtedy jeszcze miała pióro. Kochała dziadka i nie mogła zrozumieć, tego co się stało. Nie chciała zrozumieć. "Śmierć jest beznadziejna- pisała. Bez sensu". Wiedziała, że dziadek nigdy już nie będzie na nią czekał w domu, nigdy ni ugotuje obiadu, a tylko on robił takie mięso, którego smaku nie potrafiła teraz opisać, nie wiedziała co do niego dodawał. Kompot dziadka pachniał goździkiem, a dom- kawą i farbami. Malował obrazy. Spojrzała na szafę, gdzie stał jeden z nich. "Jej" - westchnęła i poczuła się jeszcze bardziej beznadziejnie niż wtedy, kiedy zasiadała do rozprawiania się z przeszłością. Od czasu, kiedy zaczęła pisać pamiętnik wiele się zmieniło, wiele zmieniło się także po tym, jak przestała go pisać. Nie o wszystkim teraz pamiętała. Zamknęła zeszyt. Wyciągnęła listy, które przychodziły do niej, kiedy wyjechała na studia. Papierowe listy, ginący gatunek. Wiele tych listów było. Od różnych osób. Od przyjaciół, bliższych i dalszych znajomych, od byłego faceta. Otwarła tylko jeden. Na chybił trafił. Przeczytała nagłówek i złożyła go do koperty. "Całe szczęście, że dzisiaj są maile, bo je łatwiej wyrzucać i nie pozostawiają po sobie takich śladów" - pomyślała. Maile nie są pisane bezpośrednio ludzką ręką i nie żal ich wyrzucić do kosza. Na początku, pamięta, to drukowała te maile, a jakże, ale potem i tak gdzieś to wszystko zgubiła, zostawiła, wrzucała do recyklingu? Sms-y też przepisywała na papier.
-Co Pani robi - zapytały dzieci na kolonii, kiedy wieczorem, jeszcze przed czytaniem bajki na dobranoc, przepisywała zaległe sms-y, bo zapchały jej skrzynkę.
Co miała powiedzieć, przecież, było widać, co przepisuje. Nie pamięta jak się wykręciła, ale łatwo nie było. Dzieci są teraz strasznie dociekliwe.
"Jak długo można z tym wszystkim na podłodze przesiadywać"- zezłościła się sama na siebie. Głupota. Tracić czas na rozpamiętywanie? Tego jeszcze tylko brakowało. Nie warto. Zebrała do wszystko z powrotem w wielkie pudło i wyniosła do zsypu. Ot tak, po prostu. Czasami trzeba wyłączyć myślenie i zapomnieć. Opuściła klapę zsypu i wysypała wszystko w otwór ściany. Mechanicznie, tak jak jakby to były zwykłe śmieci. Nie stawiały oporu. Spadały w dół. Po kolei: pamiętniki, listy i liściki, stare bilety i wejściówki, wiersze i opowiadania, pamiątki i inne ... Umysł uwalniał się od wspomnień.
"I tak do grobu tego nie zbiorę" - miało zabrzmieć optymistycznie.

[baron de Charlus]

"W przeciągu jednego..." - to zdanie jest straszne, jak telenoweli jakiejś
"komukolwiek" w następnym zdaniu nie pasuje mi
nie wiem co ma wspólnego patrzenie jak na wariatkę i zamykaniem się w pokoju
rzucasz krótkimi zdaniami (oprócz wspomnienia dziadka i odprowadzenia przez chłopaka do domu) nie da się zbudować na tym nastroju, jakiegokolwiek, a tu chyba nastrój miał być (?)
nie widzę też uzasadnienia dla wyrzucania tych wszystkich pamiątek do śmieci - ogląda te wszystkie rzeczy z lekko drwiącym usmiechem na ustach (takie wrażenie mam), bo tak zwykle reaguje się na swoje młodzieńcze zapiski czy jakieś świadectwa z wczesnej młodości i nagle je wyrzuca, dla mnie to nie jest psychologicznie prawdopodobne, a jeśli ona ma być nie szanującą przeszłości (nawet swojej) osobą, to też nie jest przekonująca.

[angelika podzorska]

Dzieki za komentarz:) to mile wiedziec, ze cos sie komus nie podoba, bo nie musi.
W kwestii wyjasnienia to:
telenowela nie dzieje sie w "przeciagu jednego dnia";
"komukolwiek" oznacza obojetnosc i brak zwracnia uwagi na to, co dzieje sie wokolo;
a czy to, co robi jest przekonujace i czy sama jest przekonujaca, to kwestia wzgledna, bo nie zawsze trzeba byc przkonujacym i opisac cos co, musi byc przekonujace
pozdrawiam
malo przekonujaca gela