Miss Bagdad

[Robert Respondek]

Od pyłu i kurzu błyszczy się korona
zdobiąca żołnierską głowę.
Karabiny przytrzymują
widownie na swoich miejscach.

Pan wstał i rozdaje fałszywe uśmiechy,
okrzykiwany, oklaskiwany
wręcza laur zwycięstwa.

Najbardziej zasłużony zbieg,
kołysząc się na kolanach, nie widząc
swojego przypieczętowanego laską śmierci
losu, podchodzi do trybuny.

Pan usiadł i rozrzucił spojrzenia
po publiczności. Kilku
nie klaskało.

Zamachowiec mówił długo o swoim życiu,
o białych domach na północy,
nie bał się iść w ciemny tunel, chociaż nie chciał
tak bardzo jak jego Pan.

[Sanestis_Hombre]

poruszyłeś ciekawy temat, próbuję rozgryżć do końca o co chodzi w wierszu
pozdr!

[Adam A]

Podpiszę się pod komentarzem Przedmówcy.
Wiersz zastanawiający, zmuszający do myślenia ale (dziwne określenie) normalny. Nie jakoś dziwnie połamany, przeplatany etc.

Pozdrawiam serdecznie