Wiersz banalny

[Gość]

zbudziło mnie
okno, zacharczało warkotem silników
oddechem wydobytym z wnętrzności
miasta.

obrus
który do tej pory, lubieżnie
rozkładał swe blade ciało
wypiął pierś na fali podmuchu
i niechcący podwinął
sukienki krawędzie
zawstydzony.

naprężył szyje
wazonik, ciekawy zjawiska
lecz skulił się
szybko, zmieszany kokietowaniem
kilku szklanek w gablotce
które
raz po raz
puszczały oczka światła
odbitego słońca-rozbawione.

i nawet
piec, stary zrzęda
mruczący w kącie palonym drewnem
zaczerwienił się
znacząco.

zaczął się film
na sufitu, białym ekranie
fikuśnych cieni z projektora
szyby.

balet tancerzy
przystrojonych w popielate
szaty.

spektakl zakończył się
gdy zza okna
zaczęły bić głośne
rzęsiste brawa
deszczu.

Wrzesień 2005