W pogoni za miłością..wiersz 7 <Ty i park>

[marynika gragar]

Minęło już tyle lat,czas powinien zatrzeć wspomnienia,
co jest...nie ma ani dnia,abym nie tęsknił ,
bym nie powtarzał,abym nie szukał Twojego imienia.
I znów powraca jak widziany film
tamten świat pełen dni z Tobą spędzonych,
beztroskich ,gorących,szczęśliwych.


Drzewa do nóg się kłaniały,kwiaty słały się pod stopy
a nad głową szybowały ptaki i wiatr.
Ja nastrojem tego lata i urokiem tego parku,
no i Tobą zachwycony;
dzisiaj nie wiem....może to był tylko sen?
tyle szczęścia na raz ..TAK...kochalem Cię.

>>>>>>>
Jak to mogło się stać,my chcieliśmy przecież razem być,
może to przez ten park?...mogłaś schować się,
mogłaś droczyć się,mogłaś bawić się w te grę,co miłością się zwie,
tyle drzew a za każdym można ukryć się,
tyle serc ,a tylko jedno wie czego chce,Ciebie chce.

>>>>>
Gdzie jesteś dziś ,czy w marzeniach mnie czasem odszukasz?,
chcę w Twym sercu ocalić iskierkę,która prosi Cię ,
która błaga Cię , która ogniem bedzie gdy tego zechcesz Ty,
tylko skiń a ja przywrócę świat dawnych lat,
świat naszej miłości.............