Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

tak krótko tak szybko
to wszystko trwało
za prędko za bardzo
lecz ciągle za mało

za wiele? za mocno?
za słabo za lekko
tak wolno za wolno
zbyt krótko i miękko

wciąż czuję niedosyt
i ciągle brak czegoś
bo wszystko jest nie tak
gdzie ziemia gdzie niebo
którędy do ciebie
a do nas którędy
i gdzie ja już jestem
wciąż blizej obłędu

gdzie jesteś gdzie jesteś
ten świat tak wiruje
czy już cię strciłam
ja nic nie rozumiem

wybacz mi proszę
lecz gdzieś cię zgubiłam
zawiodłam przegrałam
nie wystarczyłam

tak szybko tak dużo
myśli mam w głowie
i biegną tak prędko
nie mogę nie mogę

psychoza szalenstwo
wariacje zawrotność
tęsknota obłędem
a karą samotność

już wracasz czy wrócisz
za późno za wcześnie
i gdzie mam cię szukać
na jawie czy we śnie

tak krótko tak szybko
to wszystko trwało
za prędko za bardzo
lecz ciągle za mało!

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Do żródeł sięgac - greka się kłania "pan" połączony z "daemon".
Aczkolwiek i tak mqalutko nawet odnosząc to do tej anarchi itp. Radziłbym krócej, a z większą ekspresją, bo wbijając taki tytuł miałem nadzieje na inną tematyke. W sumie jest tutaj relacja podmiot lir - on, ktorego nie ma i świat stał się chaosem.
Pozdrawiam.
Opublikowano

Czytając miałem wrażenie jakbym czytał,jeśli idzie o rytm, "Lokomotywę", bo w gruncie rzeczy jest to wiersz o pędzie, o notorycznej gonitwie i przy okazji może o chaosie, ale pandemonicznego obrazu tutaj nie widzę... Zrezygnowałbym też ze zwrotek, podać tekst "a la long". Pozdrawiam

Opublikowano

no a ja powiem tak czyta się z każdą zwrotką szybciej i temu chyba nikt nie zaprzeczy czy jest to utwór poprawny czy nie -nie mnie o tym rozstrzygać ale wypowiem się pod publikę jeśli stwierdzę że mnie się źle czytało przeciwnie fajnie było

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Nie ma to jak turkus morza:)
    • @Robert Witold Gorzkowski To będzie dla mnie przyjemność :) Zawsze piszę wiersz na kartce. Pomazana moim myśleniem :) Póżniej czytam z kartki do notesu samsunga. Poprawiam wariactwa i dopiero wklejam. Kartkę z tworzenia mam. Jest Twoja.   Pewno, że z przyjemnością "wezmę" coś Twojego. Tylko daj adres na priv. Dziękuję.  
    • Odeszła, zanim przyszła. Zeszła z mojego istnienia jak światło gasnące za horyzontem, jak oddech, który znika z powietrza. Nie zostawiła blizn - tylko ciszę, której nie można dotknąć. Byliśmy snem, który się nie zaczął, a jednak obudziłem się z jej śladem na policzku. Byliśmy krwią, w której nie zamieszkało żadne serce, a jednak moja nabrała koloru jej subtelności. Całowaliśmy się w języku, którego nikt nie znał. Teraz gryzę litery rozsypane na portalu, kwaśne, jakby alfabet umarł w moich ustach i wziął ze sobą wszystkie możliwe „przepraszam”. Paragon za nadzieję leżał obok - wyglądał jak wspomnienie. Rozstaliśmy się bez słowa. Jakby ktoś przeciął powietrze żyletką i kazał nam iść w przeciwnych kierunkach we wnętrzu tej samej minuty. Milczenie - ostatnie zdanie. Zostały po niej okruchy, z których nie da się złożyć chleba: ciemne pęknięcia w świetle poranka, guziki z koszuli, której nigdy nie miała, zapach, który pachnie jak zbyt późne pytanie - „czy to coś znaczyło?” – wypowiedziane w próżnię. I włos - kasztanowy, zatrzymany w futrynie światła, jakby cień jej nieobecności miał kolor. I niebieski odblask jej oczu w lustrze, który nie był moim spojrzeniem, ale patrzył na mnie z wyrzutem. I cytryna w lodówce - przecięta, sucha, uśmiechnięta krzywo jak stary żart, którego nikt już nie opowiada, ale wszyscy pamiętają śmiech, bo echo bywa głośniejsze niż głos. Kiedyś wydawało mi się, że w jej głosie słyszę „do zobaczenia”, ale echo powtarzało tylko: „nigdy, nigdy, nigdy”. Czuję się jak jezioro, w które wrzucono skałę - a żadna fala nie powstała. Jak skóra, która pamięta dotyk, choć nie było dłoni. Jak Persefona, która nie wróciła na wiosnę - a ziemia zamilkła na zawsze. A ja - z ziarnem granatu rozgniatanym językiem w ustach pełnych żalu. Zegar tyka, ale wskazówki stoją. Czas oddycha – nie rusza się z miejsca. Chwile gonią się nawzajem, a ja - w tym wszystkim – znowu umieram w rozpaczy. Chodzę po pokoju jak niedokończona modlitwa. Moje mysli - jak koty bez właściciela: gryzą, drapią, miauczą w rytmie rozpaczy. Kładę się na podłodze jak porzucona metafora. Ściany są zrobione z jej spojrzenia, a sufity - z tego, czego nie powiedziała. Kochaliśmy się przez skórę duszy, a teraz moja dusza ma wysypkę z małych, czerwonych „gdyby”. I wtedy pękła szklanka. Nie spadła. Po prostu pękła na stole - jakby nie wytrzymała tego wszystkiego za mnie. Zostało mi echo jej oddechu, rozsypane w głowie jak tabletki LSD w kieszeni po końcu świata. A niebo? Cholerne niebo - ciąży nade mną jak zasłona bez gwiazd, zimna, ciężka, nieprzenikniona. Cisza rozdziera czas na strzępy. Migotanie bez światła. I nikt nie odpowiada.
    • @Berenika97 Bereniko. To Twoje komentarze są przepiękne. Dziękuję uśmiechami :):):)     @Alicja_Wysocka Al. Oj, potrafisz, potrafisz :) Ty jestes literacką bestią :)  W najlepszym tego słowa znaczeniu !!! Dziękuję za uroczy komentarz :) Polne słoneczniki Ci kładę u stóp :)     @Annna2 Aniu. Tak jest. Jak drzewo ! Dziękuję Aniu.    
    • @Migrena z tą prostotą to prawda, tak miało być dzięki
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...