odnowa biologiczna- paradoX
-
Ostatnio w Warsztacie
-
Waldemar_Talar_Talar 17 401
w starej chacie pod lasem
nie tylko cisza śpi robi
to wiatr i zmęczonym
dniem cień
śpi tu też zapomnienie
oraz okiennice pilnuje
ich pająk który zerka
na drzwi
bo wie że echo lubi tu
zaglądać i opowiadać
o swoich kłopotach
i o tym co wie
a on pająk dobrze wie
że cisza nie lubi gdy
ktoś grzebie w
jej śnie
więc pilnuje tych drzwi
modląc sie by nie
otworzyły się by
cisza żyła swym
2
Cytuj
Odpowiedz
1
-
-
Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach
-
- 53 odpowiedzi
- 893 wyświetleń
-
- 32 odpowiedzi
- 533 wyświetleń
-
- 28 odpowiedzi
- 532 wyświetleń
-
- 27 odpowiedzi
- 718 wyświetleń
-
- 23 odpowiedzi
- 426 wyświetleń
-
-
Zarejestruj się. To bardzo proste!
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
-
Ostatnio dodane
-
-
Ostatnie komentarze
-
Przez Migrena · Opublikowano
@Berenika97 absentia dei !!!!!!! Twój wiersz jest głęboką medytacją nad stratą, pamięcią i bezsensem cierpienia, umieszczoną na granicy snu i jawy. w obliczu totalnej ruiny, pytasz o swoją tożsamość w kontekście archetypicznej figury Hioba. milczenie Boga, który wydaje się być jedynie biernym świadkiem rozpadu świata i ludzkiego ducha. stworzyłaś poetyckie studium żałoby. piękno poetyckiego języka służy opisowi niemożliwej do zniesienia pustki. to w rzeczywistości nie jest wiersz. to studium do zamyśleń. głębszych niż wszystkie dni człowieka. do rozpaczy......i maleńkiej iskierki WIARY. do sensu wszystkiego. -
Przez Simon Tracy · Opublikowano
Nie polubisz mnie. Bo ja lubię myśleć i rozwiązywać. Planować i dociekać. Od bezsensownej piłki, wolę mecz curlingu czy snookera. Partię zaciętego tenisa. Nie polubisz mnie. Bo ja lubię, skąpany w świeżej ciszy dzień. Samotny spacer, wśród nagich, wichrowych szczytów. Odseparowanie od poznania ludzkiego myśli. Odpoczynek na leśnym zboczu z widokiem na stada rozciągnięte, wśród pastwisk. Dorodne konie, jaki i kozy. Nie patrz. Nie dotykaj. Nie krzywdź. Ja się cofam i kurczę przed ludzkim dotykiem, jak listki bezbronnej mimozy. Nie polubisz mnie. Bo ja obcuję ze starymi bóstwami i demonami Chodzę ścieżkami umarłych poza ziemskimi eonami. Dzięki składam Matce Mokoszy a krew z mych ran spływa do ust, śpiącego pod ziemią Welesa. Ty potrzebujesz oparcia w męskiej skale, której wichry i tajfuny losu nie straszne. Na cóż Ci oblicze marsowe i milczenie złote, ociosanego surowo czasem okrutnym, porośniętego mchem i bluszczem dzikim, posągu o kamiennym spojrzeniu i sercu. Porzuconego na pastwę wściekłych biesów. Zimnego i na żale i na płacze dźwiękochłonnego. Dorosłem, by osiąść w swej oddalonej od blasków dusz samotni. Przeczekam miłość i śmierć, jak wiekuiste, wieczne dęby. Nie ma na mój żywot kosy, dość sprawnej i ostrej. Czemu tak patrzysz na mnie góro śnieżna i samotna? Nie widziałaś nigdy duszy utraconej? Ześlij lawinę. Któż będzie szukał posągu w przepaść strąconego. -
Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano
@Berenika97 Twój wiersz dotyka cierpienia tak samo, jak czyni to Księga Hioba - od środka, przez mrok, przez pytanie „dlaczego?”, które brzmi w człowieku bardziej niż odpowiedzi. Ale warto pamiętać, że w samej historii Hioba to nie Bóg był sprawcą jego nieszczęść. To Szatan twierdził, że człowiek kocha Boga tylko wtedy, gdy wszystko mu sprzyja. Bóg jedynie dopuścił próbę - bo wierzył w serce Hioba bardziej, niż Szatan wierzył w ludzką słabość. Hiob nie wiedział, co dzieje się „za kulisami”. Nie znał przyczyny swojego bólu. A mimo to nie złorzeczył. Powiedział tylko: „Bóg dał - Bóg wziął.” Słowa, które rodzą się z pokory, a nie z oskarżenia. Dziś ludzie często widzą świat odwrotnie: gdy im się poszczęści mówią o "diabelskie szczęście miałem" gdy ich spotka nieszczęście mówią „kara Boska”. Szczęście przypisują złu, a ból - Bogu. A przecież Księga Hioba jasno odsłania, jak niewłaściwa jest taka logika. I właśnie dlatego Twój wiersz tak dobrze koresponduje z tamtą opowieścią: wchodzi w tę samą przestrzeń pytań, w której człowiek próbuje uchwycić sens, którego nie widać - a jednak, mimo ciemności, nie wypuszcza z dłoni światła. Ojej, ale się rozgadałam, sorry. -
Przez Migrena · Opublikowano
@Laura Alszer Lauro. to jest cudny, sensoryczny wiersz. wyraża intensywne wrażenie luksusu i blasku, które prowadzi do głębokiego, niemal kosmicznego przeżycia. buduje napięcie od chłodnej, ekskluzywnej obserwacji do gorącej, spełnionej bliskości w ostatniej strofie. bardzo, bardzo, bardzo..... podoba mi się . -
Przez Manek · Opublikowano
@Migrena Ano właśnie. Otóż to. Więc gardłujmy się lepiej dalej i pogarszajmy stosunki z naszymi sprzymierzeńcami. To nas od Rosji uratuje. No i zamiatajmy przy okazji wykroczenia naszych współbraci pod dywan. Brawo A w wersji hard. Podczas wojny niejeden polski szubrawiec wzbogacił się na żydowskim nieszczęściu. Po wojnie Polacy sobie nawzajem uczynili piekło. A i dzisiaj w niektórych kręgach szerzy się antysemityzm a nawet faszyzm. Mimo wszystko jest to piękny kraj i żyją w nim w większości wspaniali ludzie. Tylko że w innych krajach jest tak samo.
-
-
Najczęściej komentowane
-
-
Wiersze znanych
-
Najpopularniejsze utwory
-
Najpopularniejsze zbiory
-
Inne
Rekomendowane odpowiedzi
Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto
Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.
Zarejestruj nowe konto
Załóż nowe konto. To bardzo proste!
Zarejestruj sięZaloguj się
Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.
Zaloguj się