świtu tęsknota

[Emi]

Ciemność, mrok, samotność,
blada poświata księżyca.
Wzlecieć ku gwiazdom?
Ryzykując zagubienie wśród nocy,
czy czekać dnia.
Już blisko, jutrzenka wschodzi,
czerwień z błękitem się miesza.
Wzleciał ptak samotny ku Słońcu.
Wzleciał i oślepiło go światło nadziei.
W swej samotności poczuł bliskość
i choć obniżyć musiał swój lot,
Już wiedział-
Nie jest sam.
I odtąd czeka wśród nocy
na dzień, na Słońce,
które go nigdy jeszcze nie zawiodło,
które zawsze wschodzi niezmiennie,
gdy mrok się kończy...

[M._Krzywak]

Miciński robił to lepiej...
Jest klimat, to dobrze, są utarte zwroty, to źle. Nie rozumiem, jak ptak widząc słońce może poczuc, że nie jest sam. Jakby to był Anioł, to by dopiero ciekawie się zrobiło...
Ale całośc przesądza sprawę, nie jest może najlepiej, ale fajnie, że ktoś próbuje coś takiego tworzyc. Skromny plusik.
Pozdrawiam.