moją duszę zostawię na wzgórzu

[Łucja Kucińska]

jeśli chcesz
zabiorę cię nad rzekę
tam na wzgórze
na które w dzieciństwie chodziłam
marzyć o niebieskich migdałach
pójdziemy droga piaszczystą
gdzie berberys i dzikie róże kwitły
a na rozkwieconej łące
pasikoniki urządzały olimpiadę skoków wzwyż
dalej skręcimy w lewo i ścieżką z nurtem rzeki
podążymy ku wzgórzu w cieniu drzew
rzeka będzie szemrać cichutko
czasem tylko plusk rzucających się ryb
zakłóci błogi spokój
po wodzie pająki będą chodziły
nad głowami wesoły ptaków śpiew
siedzące na trzcinach ważki
kołysał będzie leciutki wiatr
kiedy do cel dotrzemy
usiądziemy na dużym kamieniu
niebo będzie jak twoje oczy niebiesko -szare
i opowiem ci legendę minionych lat
to tutaj rzeka sztucznym jeziorem się stała
płyną po nim małe białe żagle
nie usłyszymy jak o brzeg biją fale
tam w dole dwa cienie tak blisko siebie
nad brzegiem wody stanęły
słońce szkarłatem w wodzie się mieni
muszę wracać...
lecz duszę zostawię tutaj
do wiosny lub jesieni

[Matthew ThePig]

Mi się podoba.Ogólnie nie lubię takiej ulotności...ale w tym wierszu coś takiego jest fajnego,prostota i prawda...nie sądzę aby był za długi...dla mnie ok
Pozdrawiam