Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

związek przyczynowo-skutkowy: pęknięcie-rozpad

StukPuk
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

StukPuk

StukPuk

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

czego się szuka w dogasającej świecy?
jeszcze płoniemy w poszukiwaniu odpowiedzi
ile wynosi pierwiastek z kłamstwa pomnożony przez sumę
pęknięć będących bez wpływu na wynik

pomińmy więc

interesuje mnie liczba stłuczeń
ciepła krew oblewa kolano rozmaślone na żwirowanej ścieżce
a ojciec w popłochu szuka plastra po kieszeniach
- nie pamiętam

rozlewająca się po umyśle gorycz
niby przypadkiem zakrywa dłonią wspomnienia
serdecznym palcem wytykając brak opatrunku

pęknięcie ->

kolejne linie wzdłuż kręgosłupa
moralności zostawiają mnie w stanie
powierzchownego rozkładu

-> rozpad

czego się szuka w dogasającej świecy
która tak dobrze zna całą prawdę?
stearyna przepływa przez dłoń jak przez klucz
tworzy

obracam w palcach zimne złoto milczenia

marri huana

marri huana

Opublikowano
Opublikowano

Dla mnie pół na pół. Są fragmenty, które mi się podobają, ale też takie, które kompletnie nie pasują (wg mnie). Generalnie nie przepadam za pytaniami w wierszach, więc może trochę przez to.
+/-, mimo wszystko bardziej na +.

pozdr

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • tie-break
      Między lajkiem a ciszą

      Przez tie-break · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Prawda zawsze jest jakaś tam. W sensie, że nie mam pewności, czy pojęcie prawdziwości jest akurat w tym wypadku adekwatne. Wiersz może być prawdziwy, w tym sensie, że odzwierciedla stan faktyczny - faktycznie zaistniałe emocje, wydarzenia, myśli, zjawiska. Ale może być źle napisany. Nieudolnym językiem banalnymi metaforami, niedbale, chaotycznie, wtórnie. Bywają jednak teksty perfekcyjne formalnie, a jednak za nimi stoi tylko martwa estetyzacja. I bądź tu człowieku mądry.
    • Waldemar_Talar_Talar
      Czuć wiatr echo cień

      Przez Waldemar_Talar_Talar · Opublikowano

      co znaczy być sobą iść tam gdzie się chce czuć wiatr echo cień nie  patrzeć w tył   co znaczy być sobą kto mu odpowie by nie musiał się  z tym gryźć    a może być sobą  by kłamać kraść innym uśmiech i łzy kurwą być   przecież na końcu i tak wybaczą to że chciał w życiu sobą  być nie udawać
    • w0lfy77
      Monolog skłóconego Egoisty

      Przez w0lfy77 · Opublikowano

      Żeby tylko wszyscy mnie szczerze nienawidzili!  O tak, uważaj mnie za bezwartościowego i nawet niech ci przez myśl na ułamek sekundy nie przejdzie martwienie się o mnie, bo nawet jeśli, nic i tak nie będzie mnie interesować bardziej niż mój własny interes i nieuprzątana głowa      O zakochać się szaleńczo!  Kto by nie chciał tych wzlotów serca…. Lecz tylko kiedy są fantazją, Nie ranią tej kruchej duszy człowieka   Przyjaźń, Relacja warta czasu,starań i pieniądza… I co po tym?  Spróbuj użyć złamanego słowa, to i przyjaciel rozpłynie się szybciej niż zdążysz musnąć przeprosiny   Więc, co?  Jedynie nadzieja…  Tak, matka głupich  Co mnie trzyma,  Że, może spokój tej chorej głowy  Będzie w najlżejszej samotności,  A teraz burza  I marzeń wiele  I jedno tak pospolite jak dla wszystkich śmiertelnych  Chętnie utonąłbym w bogactwie, tego materialnego świata, Nie zważając na głody i bóle innych    O tak! Niech mnie wszyscy nienawidzą! I odejdą, i nawet się przez chwilę nie obejrzą!  Błagam! Czy w moich żądaniach nie jestem wystarczającą odrazą?      Jestem samolubny, Lecz nie każe nikomu… Ażeby jakkolwiek musiał się ze mną dręczyć, Więc niech odejdą! Bo narazie tylko jakieś głupstwo ich tu trzyma, i to z pewnością ulotne
    • A.Between
      Co kilka lat

      Przez A.Between · Opublikowano

      Co kilka lat wynurzam się z własnych głębin, jakby powietrze mogło odczytać mój puls. Biorę wdech — ostrożny, przezroczysty — i pozwalam oczom dotknąć światła. Tylko po to, by wrócić pod powierzchnię, gdzie ciemność nie straszy, a jedynie uczy mnie oddychać inaczej.   Co kilka lat odkładam dzień na później, wyciągam z kątów gitary i mikrofony, przeczesuję kurz na strunach pamięci, zatrzymuję zegary, co biegną beze mnie. Na chwilę wracam do roli, w której próbuję być muzykiem, poetą, śpiewakiem własnych niegotowych historii.   Co kilka lat przychodzi cisza — ta najtrudniejsza, co nie pyta o zgodę. Siada naprzeciwko jak dawny znajomy i patrzy, czy jeszcze mam w sobie żar. A ja, niepewny, lecz wierny sobie, zbieram oddechy, przecieki światła, i znów zaczynam — od pierwszej nuty, od słowa, które drżało we mnie latami.
    • Konrad Koper
      Równania

      Przez Konrad Koper · Opublikowano

      Bogactwo + Bogactwo = Bogactwo Bieda + Bieda = Bieda  

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...