zaczarowany kwiecie
-
Ostatnio w Warsztacie
-
Konrad Koper 3 449
Biegnie szybciej niż światło. Jest nie fizyczna, promienieje. Przybiera różne formy.
Jestem bohaterem – czarodziejem. Rozczepiam się. ( Również na barwy.)
Ostatnio zawodzi „grawitacja”.
0
-
-
Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach
-
- 24 odpowiedzi
- 273 wyświetleń
-
- 18 odpowiedzi
- 273 wyświetleń
-
- 16 odpowiedzi
- 377 wyświetleń
-
- 14 odpowiedzi
- 303 wyświetleń
-
- 14 odpowiedzi
- 321 wyświetleń
-
-
Zarejestruj się. To bardzo proste!
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
-
Ostatnio dodane
-
-
Ostatnie komentarze
-
Przez Marek.zak1 · Opublikowano
Dobry wiersz, a mnie się jednak wydaje, że za komuny powoli tonęliśmy, a głównym produktem eksportu był zasiarczony węgiel i siarka, a jeszcze 20 lat to mogłoby być jak u Kima. Teraz to zwyczajne spory polityczne, podgrzewane przez polityków. Pozdrawiam -
Przez iwonaroma · Opublikowano
Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.
@Wędrowiec.1984 Tak, są takie miejsca, które wręcz proszą się o ciszę. Noo, cmentarz nocą... to u mnie niekoniecznie ;) ale wieczór z zachodzącym słońcem (i bez tłumów!) to jak najbardziej :) Dzięki @Wiesław J.K. podziękowania :) -
Przez Andrzej_Wojnowski · Opublikowano
@Jacek_SuchowiczZaloguj się, aby zobaczyć zawartość.
To jest lokowanie produktu albo poezja zaangażowana. Zwał jak zwał, ale nie neguje tego. Coś trzeba robić Pozdr. -
Przez iwonaroma · Opublikowano
Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.
@Jaxsimus :) nie wiem, czy będę czytać -
Przez DawidIAW · Opublikowano
PRZEMIANY Późną jesienią chłód przychodzi w gości, Chmura za chmurą, już nie tak jak dawniej. Niebo spowite błękitem tylko z rzadka, Blaknie lata obrazu ostatni ślad po farbie. Ucichła pieszcząca świergotem gromadka Co nam z wyraju przynosiła w darze Śpiew dobrej pogody i jurnej młodości, Odbitych nadziei słońca promienistych marzeń, Które wzrastały w nas do płomienności Roztapiając lody dając byt radości. Liście co wcześniej swą żywą bawiły zielenią Zatańczą chwiejnie w czerwono żółtych odcieniach I w głuchym przywitaniu z ziemią Rozpoczną znów mozolną wędrówkę ku korzeniom. Dni słonecznych głodne Gdy słodkim strumieniem Wzlecą w górę I znów się zazielenią. Jeszcze owoc zapomniany pozostanie gdzieniegdzie, Zimny wiatr go nie zwieje ani zwierz go nie zje. Mimo przetrwa ten ciężki Czas opadną nadzieje. Przyjdzie nowe. On sczernieje Kiedy pani, która stare, zamarłe zamienia, Swą świeżością byt zastygły wyciąga z uśpienia. Odegra swoją rolę i tak do znudzenia. W kołowrotnym tym teatrze nieustannych przemian .
-
-
Najczęściej komentowane
-
-
Wiersze znanych
-
Najpopularniejsze utwory
-
Najpopularniejsze zbiory
-
Inne
Rekomendowane odpowiedzi
Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto
Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.
Zarejestruj nowe konto
Załóż nowe konto. To bardzo proste!
Zarejestruj sięZaloguj się
Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.
Zaloguj się