Smucić się w domu

[Krzysztof]

Zamgloną drogą do domu wrócę,
Gdy serce ścisną samotność i żale,
Bolącą ciszę muzyką zakłócę,
Lecz smutek nie opuści mnie wcale.

On będzie nadal w duszy się czaił,
Choć może go wtedy słyszeć nie będę,
Lecz on napewno nie, nie oddali,
I nie straci wartości głębi.

Muzykę zciszę, usiądę przy oknie,
W bezdzwięcznym zamrę spokoju,
Na jesień szarą spojrzę samotnie,
Zapłaczę cicho w milczącym pokoju.

Lecz będzie mi lżej z serca ból zrzucić
I dalej żyć w samotnej jesieni,
Bo w domu jest najlepiej się smucić,
Stwarzać od nowa stare marzenia...

[Adam A]

2,3 i 4 strofa dobra. 1 mógłbyś dopracować. I tak:
"swej" -> swojej
"głębię" -> Z kontekstu zdanie wnioskuję, że powinno być głębi.
"swym" -> swoim
"stwarzać" -> tworzyć

Ogólnie rymujesz i na razie nieźle Ci to wychodzi.
Czekam na więcej

Pozdrawiam

[Krzysztof]

Dziękuję za spędzone chwile.